ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ

Ροδοθέα Καρφή

Την παρέλαση της 25ης Μαρτίου στο Καρπενήσι την παρακολούθησα βιντεοσκοπημένη. Παρόλα αυτά τη χάρηκα πολύ. Πάρα πολύ.

Πέρασαν τα ψυχάκια, όπως ήξεραν και μπορούσαν. Άλλα ίδιο χέρι-ίδιο πόδι, χωρίς ρυθμό , με το ένα στο δεξί κι άλλα πιο άνετα, πιο…καμαρωτά. Δεν ήταν ομοιόμορφα ντυμένα τα τμήματα, παρά μόνο στο περίπου. Και τα σκισμένα τα τζιν φορούσαν και τα σνίκερς και τα μποτάκια τους. Και τα κεφαλάκια τους δεν τα γύρισαν όλα στους επισήμους, αλλά αυτό ήταν ανέκαθεν δύσκολο, από τα δικά μας τα μακρινά χρόνια και ο διμοιρίτης πολύ μπερδευτικά το κατεβάζει το χέρι και σε ανύποπτο χρόνο. Κι οι συνάδελφοι οι γυμναστές και οι δάσκαλοι ήταν εκεί μαζί τους, σε μέρα αργίας υπερασπιζόμενοι τη δουλειά τους, το μεράκι τους και τον παιδαγωγικό τους ρόλο. Και ήταν και μπροστά από κάθε τμήμα η γαλανόλευκη που τη συνόδευαν οι καλύτεροι μαθητές, ήσυχα, χωρίς καμία έπαρση, ίσως με τη σκέψη ότι είναι ψηλή για το μπόι τους ή βαριά για τις δυνάμεις τους. Και οι όμορφες σήκωσαν τις φούστες τους λίγο πιο ψηλά και καλά έκαναν. Ποιος θα τα βάλει τα μίνι, αν δεν τα φορέσουν τα νιάτα;

Και χάρηκα γιατί αυτή η εικόνα για μένα είναι η απόδειξη ότι στα σχολεία μας με τα χίλια προβλήματα κρατάμε το μέτρο.. Ούτε πολύωρες δοκιμαστικές έκαναν τα παιδιά, ούτε μάθημα έχασαν για να προετοιμαστούν. Και κανένας δεν τα παίδεψε να πετύχουν τον απόλυτο βηματισμό, μιας και δε ζούμε σε κομμουνιστικό καθεστώς. Και φόρεσαν ό,τι πιο κοντινό στη στολή του σχολείου, είχαν στο σπίτι, γιατί δεν είναι καιρός για παραπάνω έξοδα κι οι δάσκαλοι το ξέρουμε καλύτερα από όλους. Μπήκαν σε σειρές, όσα ήθελαν, βρέθηκαν με τους φίλους τους λίγο πριν από την παρέλαση στο προαύλιο του σχολείου και κανόνισαν τα του καφέ ή τα μικρότερα τα του παιχνιδιού. Κι ήταν όλα τα παιδιά εκεί, χωρίς αποκλεισμούς. Με την καταγωγή, με τις ιδιαιτερότητες τους, με όλα όσα μας κάνουν να τα αγαπάμε όλα, χωρίς καμιά εξαίρεση.

Κανέναν εθνικισμό δεν εμφύσησε αυτή η παρέλαση σε αυτά τα παιδιά. Μια ευκαιρία ήταν να τα καμαρώσουν οι γονείς τους μαθητάκια, όσο μπορούν ακόμα, πριν ανοίξουν τα φτερά τους και φύγουν από την οικογενειακή εστία. Μια ευκαιρία ήταν να αισθανθούν ότι ανήκουν στην ομάδα του σχολείου τους και την εκπροσωπούν χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Μια ευκαιρία να ακούσουν δυο λόγια παραπάνω για μια πατρίδα που πρέπει «να την έχουμε όλοι μαζί» και που τράβηξε και τραβάει τα πάνδεινα από τα παιδιά της. Μια ευκαιρία για μένα να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι δε θα ξαναδώ παρέλαση κονσέρβα. Κι ας κλαίω σαν τη χαζή, όπως κλαίω κάθε φορά που τα παρακολουθώ σε παρέλαση, σε μαθητική γιορτή ή σε θεατρική παράσταση (ή και καμιά φορά όταν δίνουν εκείνες τις απαντήσεις που ένας Θεός ξέρει που τις άκουσαν. Ξέρουν αυτά).