Για τον Νίκο…

 

Van Gogh, The Starry Night, June 1889

 

Του Ανδρέα Παπαδαντωνάκη

 

Ο Νίκος…

Το Νίκο δεν τον ξέρουμε  καλά.

Λίγο τον γνωρίσαμε σε αυτά τα δύσκολα  για τα  κοινωνικά δικαιώματα, και τον συνδικαλισμό, χρόνια.

 

Υπερήφανος και επίμονος  ο Νίκος  έβαζε το όνομα του μόνο του σε ένα άσπρο φύλλο χαρτί και «κατέβαινε»  στις  εκλογές της ΕΛΜΕ. Χωρίς πιθανότητα επιτυχίας.

Ο Νίκος όμως έχει μια εμμονή με τις ιδέες.

Με δυο παιδιά να σπουδάζουν και με έναν  πενιχρό μισθό, περνά  δύσκολα, όπως και οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί. 

Αυτή η χρονιά ήταν η χειρότερη για τον Νίκο. Η οργανική του πολύ μακριά από το σπίτι του τη γυναίκα του, τα παιδιά του.  Έκανε βέβαια την αίτηση μετάθεσης – όπως κάθε χρόνο- , αλλά η ελπίδα πουθενά. Χάθηκε. Για αυτόν το χρόνο και για τους επόμενους.

3% οι συνολικές μεταθέσεις που ικανοποιήθηκαν. Στην ειδικότητά του, καμία. Ο Νίκος δεν θα  βρεθεί ποτέ με οργανική θέση κοντά στο σπίτι του. Πόσοι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν αυτήν την τύχη;

Φέτος όμως δεν έγιναν ούτε αποσπάσεις. Ελάχιστες. Το Υπουργείο αγνόησε αιτήσεις εκπαιδευτικών με σοβαρά προβλήματα υγείας , πασχόντων από ανίατα νοσήματα, την αίτηση του Νίκου, που απλά δεν τα βγάζει πέρα, θα κοίταζαν;

Πήρε λοιπόν το αμάξι του, πέρασε θάλασσα διέσχισε τα ¾ της χώρας και βρέθηκε στην οργανική του, όπου- παρεμπιπτόντως- , ήταν υπεράριθμος και αχρείαστος όχι μόνο στο σχολείο του αλλά και στη Διεύθυνση.

Δυστυχώς,  φέτος το Νίκο τον απάντησαν κι άλλες συμφορές. Η τουριστική σεζόν που τράβηξε μέσα στον χειμώνα, το airbnb, τα « ιπτάμενα» ενοίκια που ήταν πέρα από κάθε δική του δυνατότητα.

Εμείς δεν ξέραμε..

Πήρε τον υπνόσακό  του ο Νίκος, έκανε σπίτι του  το αυτοκίνητο, κρεβάτι τις πίσω  θέσεις. Σχολείο το πρωί, αυτοκίνητο το βράδυ.
Εκεί τον βρήκε ο Δήμαρχος, του παραχώρησε δωμάτιο να μένει κάπου, τα πράγματα απέκτησαν μία κανονικότητα , κάπως ηρεμήσαμε  και εμείς που πλέον ξέραμε.

Εντάξει ο Νίκος. Έκανε και κάτι  μεροκάματα στις ελιές και στο σχολείο κύριος…

Του τηλεφώνησα προχθές το βράδυ. Κάτι ήθελα να τον ρωτήσω, να δω και τι κάνει.

Τον  βρήκα να κοιμάται πάλι στο αυτοκίνητο. Λόγοι  που τον ξεπερνούσαν τον ανάγκασαν να  φύγει από την προσωρινή στέγη. 
Δεν θα πήγαινε να φιλοξενηθεί από κάποιο συνάδελφο. Είναι υπερήφανος και επίμονος ο Νίκος.

Δεν μιλήσαμε πολύ. Την άλλη μέρα στο σχολειό είχε να ακούσει και να καταλάβει τους καημούς και  τους αναστεναγμούς των παιδιών, των μαθητών του.

Ο Νίκος.

 

Van Gogh, Ward in the Hospital in Arles, 1889