Οι σχέσεις Κ.Κ.Ε. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Χ. Φλωράκης, Λ. Κύρκος

Του Νίκου Τσούλια

 

      Από την εποχή της πρώιμης μεταπολιτευτικής περιόδου, στην οποία τα δύο κόμματα συνεργάστηκαν στις εκλογές του 1974 μέχρι τη σημερινή συγκυρία, στην οποία ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι κυβερνητικό κόμμα και το Κ.Κ.Ε. είναι «μετωπικά απέναντί του» πολιτικά και ιδεολογικά, έχουν συμβεί πολλά. Στην ουσία μέσα από τη διαδρομή των σχέσεων των δύο κομμάτων μπορούμε να παρακολουθήσουμε ως έναν βαθμό τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου μας με τις ιδεολογικές και κοινωνικές διακυμάνσεις του.

      Η κοινή εκλογική κάθοδος το 1974 των τριών τότε κομμάτων της αριστεράς, του Κ.Κ.Ε., του Κ.Κ.Ε.ες και της ΕΔΑ είχε δημιουργήσει μια μεγάλη προσδοκία για ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπησή τους λόγω του έντονου ριζοσπαστισμού της μεταδικτατορικής συγκυρίας. Τα γεγονότα όμως δεν ικανοποίησαν τις ελπίδες, αφού ο εκλογικός χάρτης ήταν αρκετά μετατοπισμένος προς το συντηρητικό πόλο. Ήταν και το σύνθημα του Θεοδωράκη «Ή Καραμανλής ή τανκς», που εκτιμήθηκε ότι έπαιξε έναν καταλυτικό ρόλο για το εκλογικό αποτέλεσμα.

      Πέραν τούτου, τα τρία κόμματα της αριστεράς δεν επέλυσαν τις ιδεολογικές διαφορές τους όσον αφορά κρίσιμα ζητήματα της πολιτικής και η συνεργασία τους ήταν εκλογικής και μόνο αναγκαιότητας. Γι’ αυτό το λόγο και το κοινό σχήμα στη συνέχεια διαλύθηκε και τα κόμματα πορεύτηκαν χωριστά. Πρέπει να θέσουμε τις απαρχές του σημερινού ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο Κ.Κ.Ε.ες, που μέσω του ενδιάμεσου πολιτικού φορέα του «Συνασπισμού» μετεξελίχτηκε στο τωρινό του σχήμα. Υπήρξε άλλες δύο φορές συνεργασία τους στις εκλογές του Ιουνίου και του Νοεμβρίου 1989 – με τον τίτλο «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ» τώρα -, οι οποίες είχαν και αυτές καθαρά εκλογικό και μόνο χαρακτήρα με προσανατολισμό τη διάλυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. λόγω των σκανδάλων εκείνης της εποχής, και η οποία τελικά όχι μόνο δεν ευδοκίμησε αλλά προκάλεσε φυγόκεντρες μεταξύ των τάσεις και αποτέλεσε εστία και πολιτικών και ιδεολογικών τριβών.

      Στο μεγαλύτερο μέρος της μεταπολίτευσης, οι σχέσεις των δύο κομμάτων ήταν μάλλον ανταγωνιστικές και όχι συνεργατικές. Βασική αιτία γι’ αυτή την ποιότητα των σχέσεων ήταν το κοινό πεδίο της κοινωνικής και εκλογικής βάσης, του ριζοσπαστικού μέρους του ελληνικού λαού. Ουσιαστικός στόχος τους ήταν το ποιο κόμμα θα επικρατήσει στο χώρο της αριστεράς και το ποιο θα είναι ο αυθεντικός εκφραστής της. Στην περίοδο που έχουμε το Κ.Κ.Ε.ες – αν και στην Ευρώπη κυριαρχεί ο ευρωκομμουνισμός με τον Μπερλίνγκουερ, τον Καρίγιο και τον Μαρσαί- επικρατεί με σχεδόν απόλυτο τρόπο το ορθόδοξο Κ.Κ.Ε.

      Η συνεργασία των εν λόγω κομμάτων θα γίνει πάλι το 1990, αλλά η εκλογική και πολιτική σκόπευση για διαμοιρασμό της σοσιαλδημοκρατίας και η δική τους ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη θα ναυαγήσει. Η συνέχεια της ιστορίας στις σχέσεις των δύο κύριων ρευμάτων της αριστεράς χαρακτηρίζεται από ανταγωνιστικότητα και εχθρότητα, που δεν αφορούν μόνο το πολιτικό πεδίο αλλά και τον κοινωνικό χώρο και το συνδικαλιστικό κίνημα. Η δημιουργία του ΠΑΜΕ εκ μέρους του Κ.Κ.Ε. δεν αποσκοπεί να διαφοροποιηθεί απλά και μόνο οργανωτικά και δομικά από αυτό που ονόμαζε το Κ.Κ.Ε. «κυβερνητικό συνδικαλισμό» του συντηρητικού και του κεντροαριστερού πολιτικού φάσματος αλλά να μην έχει καμιά σχέση με τα όποια άλλα σχήματα της αριστεράς, κυρίως του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δευτερευόντως της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

      Η σημερινή εξέλιξη με την άνοδο του δημαγωγικού ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην κυβέρνηση έχει δύο σημαντικά αποτελέσματα στο πεδίο της αριστεράς. α) Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στρίμωξε εκλογικά ιδιαίτερα το Κ.Κ.Ε. και φαίνεται να παίρνει τη ρεβάνς ως προς το ποιος είναι «το αφεντικό» στο χώρο αυτό. β) Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έχασε την πολιτική και ιδεολογική αριστερή του ταυτότητα και δεν είναι πια ο προκυβερνητικός ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μάλιστα το Κ.Κ.Ε., ίσως όχι και αναιτιολόγητα, θεωρεί και κατατάσσει πια τον παλιό του ευκαιριακό συνοδοιπόρο του ως κόμμα του συστήματος, που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της Διεθνούς Τάξης. Γι’ αυτό το λόγο – και με δεδομένο ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εξακολουθεί να αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό κόμμα που λόγω της κρατούσας δημαγωγίας του αυτό δεν φαίνεται καν εξόφθαλμο (!) -, το Κ.Κ.Ε. προσπαθεί να τονίζει ότι είναι κομμουνιστικό κόμμα και όχι αριστερό, για να αποκόψει κάθε εννοιολογική ιδεολογική συνάφεια με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

      Είναι προφανές ότι η εκλογική άνοδος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με μοναδικό εργαλείο την κρίση της χώρας και την εκφορά εκ μέρους του ενός διάχυτου και απόλυτου λαϊκισμού και μια κιτς αισθητικής «προοδευτικής» πρακτικής αλλάζει το όλο τοπίο και την εικόνα της αριστεράς αλλά και τελειώνει οριστικά την όποια πιθανότητα συνεννόησης μεταξύ των δύο κομμάτων. Έτσι κι αλλιώς στο συνδικαλιστικό και στο κοινωνικό χώρο το Κ.Κ.Ε. είναι ισχυρό και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μάλλον σε υποανάπτυκτη μορφή και το μόνο ενδιαφέρον του Κ.Κ.Ε. είναι η αποδόμηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως κόμματος που δήθεν προασπίζεται τα συμφέροντα του λαού. Η εφαρμογή του Μνημονίου και των προεκτάσεών του είναι η πιο απτή απόδειξη για το ρόλο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ένα ρόλο που απλώς υπηρέτησε τα σχέδια για τη με κάθε τρόπο νομή της εξουσία της ηγετικής του ομάδας – κάτι που ιστορικά έχει ήδη διαφανεί.

EKΛΟΓΕΣ 1974: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ »ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»

 

 

Ο Χαρίλαος Φλωράκης σε προεκλογική ομιλία του το 1974