Ριξ’ την ζεμπεκιά σου, Ευφρόσυνε!
Ζεϊμπέκικος, Γιάννης Τσαρούχης
Του Αλέξανδρου Ασωνίτη,
Μαΐου 19, 2016
Συγγραφέα, συντονιστή της σχολής σεμιναρίων: «Ανοιχτή Τέχνη»
Επειδή ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός δεν έχει σχέση με τον αρχαίο,
Επειδή κατά τον, συνεπή καταστροφέα της παιδείας, υπουργό Μπαλτά πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή αναμέτρηση με τον αρχαίο,
Επειδή οι Έλληνες οι σημερινοί δεν έχουμε καμμία σχέση με την αρχαία ελληνική κοσμοθεωρία κι οι Έλληνες εξαφανίσθηκαν μαζί με την αρχαιότητα,
Επειδή ο Φαλμεράιερ αλλά και οι ζηλωτές επίγονοί του έχουν δίκιο, έλληνικό έθνος δεν υπάρχει, κατασκεύαστηκε τον 19ο αιώνα, κατασκευή που συνιστούν ημεδαποί κι αλλοδαποί κατασκευαστές «ιστορίας», όπως ο πολύκλαυστος Χομπσμπάουμ: «το να υποστηρίζει κάποιος ότι οι σημερινοί υπήκοοι ενός κράτους διατήρησαν αναλλοίωτη την εθνική τους συνείδηση είναι σαν να υποστηρίζει ότι οι οπαδοί, π.χ., της Μίλαν ήταν πάντοτε “δια μέσου των αιώνων” οπαδοί της Μίλαν!» (Ελευθεροτυπία, 27-3-1995), μας τυφλώνει η απαστράπτουσα ευφυΐα του Έρικ του κατασκευαστή, αλλά εθνική συνείδηση είναι μόνο η φιλοσοφική, φευ, κατασκευαστές,
Επειδή μας παραπλανούν και μας φουσκώνουν τα μυαλά εθνικιστές, ελληνάρες, αρχαιόπληκτοι όπως ο Καβάφης: «τι κι αν τα σπάσαμε τα αγάλματά τους .. ώ γη της Ιωνίας εσένα αγαπούν ακόμα», ο άσπονδος φίλος του Παλαμάς: «…η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη», και πολλοί άλλοι ημέτεροι εθνικιστές,
Αλλά κι επειδή τα λαϊκά μας τραγούδια, και ειδικά τα βαρειά, είναι σκυλάδικα, του υποκόσμου, για πέταμα, κι οι μπουζουξήδες είναι σκυλάδες, αυτοί και τα τραγούδια τους, και καλά κάνουν και τα συχαίνονται οι λεπτοφυείς, εξευγενισμένοι και πεπαιδευμένοι,
Επειδή το λαϊκό μας τραγούδι δεν πιάνει μία μπροστά στο αγγλόφωνο,
Επειδή όταν πεθάνουν οι σκυλάδες μας οι εφημερίδες τους αφιερώνουν, με το ζόρι και με εξαιρέσεις, μια δυο γραμμές, κι όταν πεθαίνει ο Πρινς – αμαχητότατη απόδειξη για το επίπεδο του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού- κι ο Μπόουι, οι προοδευτικές εφημερίδες θρηνούνε μέρες και τους αφιερώνουν εξώφυλλα και σελίδες επί σελίδων,
Επειδή πολλοί ευαίσθητοι προοδευτικοί εξανέστησαν (ο Γ. Λιάνης προς τιμήν του ζήτησε συγγνώμη) όταν ο θρυλικός Μανώλας, ο Αγγελόπουλος, ο γύφτος και τσιγγάνος, όχι ρομά, τραγούδησε στον Λυκαβηττό,
Επειδή, όταν ξέρεις ποιος είσαι, αντιμετωπίζεις καλύτερα και τον εαυτό σου και τους τρίτους, και δεν μπαίνεις και δεν υπομένεις εύκολα μνημόνια και στρατιωτική κατοχή,
Παρουσιάζω με μεγάλη μου λύπη το 2200 ετών ψηφιδωτό:
Ο Ευφρόσυνος κρατάει μια κούπα με κρασί, αριστερά ένα καρβέλι ψωμί και μια μπουκάλα με κρασί.
που βρέθηκε στην περίφημη Αντιόχεια, του υπερτρισένδοξου μισοπώγωνος Ιουλιανού («Αντιόχεια, μια αρχαία πόλη που σήμερα βρίσκεται στην επαρχία Χατάι στη νότια Τουρκία», κατά το εμβριθές «΄Εθνος» που, αντιγράφοντας τούρκους αρχαιολόγους κι εφημερίδες, έγραψε ότι το ψηφιδωτό με τον σκελετό που χαρακτηρίζεται Ευφρόσυνος, ήταν το πρώτο meme του κόσμου –τόσο τους κόβει, τόσα λένε τούρκοι αρχαιολόγοι και παπαγαλίζουν οι ημεδαποί δημοσιογράφοι).
Επειδή, επιπλέον, όλος ο ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική κοσμοθέαση αναδεικνύονται απ’ τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον θάνατο (απ’ αυτό το σημείο κρίνεται κάθε πολιτισμός),
Πού είναι ο φόβος για το άγνωστο στον Ευφρόσυνο, πού ο τρόμος για την θεία τιμωρία, ο τρόμος για τον Θάνατο, τον αδελφό του Ύπνου και ιερέα του Πλούτωνα, τι σχέση έχει ο έλληνας σκελετός Ευφρόσυνος (πρώτη νομίζω αποτύπωση σκελετού στην αρχαιότητα, λένε ότι έχει βρεθεί αντίστοιχος στην Ιταλία) με τους σκελετούς της χριστιανοσύνης και τις απεικονίσεις τους στις εικόνες, ή με τον ψευδώνυμο άγιο Ευφρόσυνο, τον προστάτη των μαγείρων («κάπελα καταραμένε, μη νερώνεις το κρασί»!);
Επειδή το ψηφιδωτό αποδεικνύει, επίσης, πόσα χρωστάμε στον παναρχαιότατο τούρκικο πολιτισμό, που κατέχουμε εδάφη του και νοσφιζόμεθα ανερυθριάστως τα επιτεύγματά του, και η κάτι σαν ημισέληνος πάνω αριστερά στο ψηφιδωτό είναι η απόδειξη τουρκοσύνης του -γειά σου!- Ευφρόσυνου,
Επειδή δεν χρειάζεται να έρθουν ξένοι να μας πουνε τι λένε πίσω απ’ τους στίχους τα τραγούδια μας, όπως έγινε, από τον Φωριέλ μέχρι τον Σονιέ, με τα δημοτικά και τα μοιρολόγια (δεν ξεχνάω βέβαια τον μεγάλο Νίκο Γ. Πολίτη), που συνοψίζεται στην διαπίστωση ότι στα μοιρολόγια μας παρακάμπτεται εντελώς ο χριστινισμός,
Επειδή έχει δίκιο ο σεβάσμιος αριδείκετος (=ξακουστός, στον Όμηρο) μεταφραστής Δ. Ν. Μαρωνίτης, που προκρίνει και προτείνει για την ταυτότητά μας τον όρο ρωμιοσύνη απ’ την ελληνικότητα, (Καθημερινή, 3-1-2010), και θα μπαινε κάποιος στον πειρασμό να υποθέσει ότι το χριστιανορωμιοσύνηκα τα εγκολπώθηκε σε τίποτα εκκλησιαστικά σχολεία ή σε τίποτα στρατιωτικές σχολές, τύπου Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (ΣΕΑΠ), στα Χανιά,
Γι’ όλα αυτά και για πολλά άλλα που δεν χωράνε,
Κι επειδή, πρωτίστως και κυρίως, κάθε ομοιότητα είναι τυχαία και συμπτωματική,
Αποκαλύπτω τι τραγούδαγε ο οινόφλυξ, μπεκρής και αρχιμεθύστακας Ευφρόσυνος στον ΄Αδη, λοιπόν ο αειθαλής Ευφρόσυνος τα ‘πινε και τα ‘σπαγε και τραγούδαγε κι έλεγε κι ευφραινόταν:
Κι όταν πια θα με θάψετε,
θα ήθελα ακόμα,
ένα βαρέλι δίπλα μου,
μες στο μνήμα μου,
μια κάνουλα στο στόμα,
Δεύτερη φωνή κάνει στον Ευφρόσυνο ο Μπαγιαντέρας, οι αρχικοί στίχοι είναι χασικλίδικοι: «τον αργιλέ στο πλάι μου, το τραβηχτό στο στόμα», αλλά δεν τους φωνογράφησε, ίσως το τραγούδησε στην συναυλία στο Χίλτον, κάτω απ’ την μύτη της χούντας, «κρασάτους» τους έκανε (υπεξαίρεσε;) ο Δημήτρης Ρουμελιώτης και τους τραγούδησε ο Θοδωρής Μπουτάκογλου, άλλους στίχους του Μπαγιαντέρα ο Ρουμελιώτης τους άφησε ίδιους: «κι αντί για διάκο και παπά, στεφάνια και λουλούδια…»,
Φέρτε μια κούπα με κρασί και κάντε μου παρέα,
για μένα απόψε η βραδυά είναι η τελευταία.
δεύτερη φωνή εδώ, οι Χ. Βασιλειάδης, Καλδάρας, Τσαουσάκης, Πόλυ Πάνου,
Θα ‘χω μαζί μου και κρασί, στον Άδη όταν φτάσω,
να βρώ τον Χαρό τον μπεκρή, για να τον εκεράσω (δις)
με τον Ευφρόσυνοι τραγουδούν οι Βαγγέλης Πρέκας και Μάρθα Παπαβραμίδου, στίχοι-μουσική: Σαράντης Κοτομάτης (δεν κερνάνε μόνο τον Χάρο τα κωλοσκυλάδικα, κερνάνε κι άλλους: «κατέβα να σε κεράσω, Χριστούλη μου!», λένε στο ελληνοαμερικάνικο τραγούδι «Πινόκλης» οι Καφέ Αμάν, ο άνθρωπος κερνάει, δεν έχει ανάγκη τον θεό, ούτε περιμένει τα θεία κεράσματα και την φιλευσπλαγχνία του)
Να ‘ταν καπηλειό ο Άδης, το σκοτάδι του να ‘τανε κρασί,
να ‘ταν κάπελας κι ο Χάρος στην υγειά της να πίνουμε μαζί. (Ρ)
μπουζούκι και σύνθεση Στέλιος Ζαφειρίου, δεύτερη φωνή Στράτος Διοινυσίου, δεν ξέρω τον στιχουργό,
Δυο μέτρα γης, κι ένα πανί, ένα μπουκάλι λάδι,
ένα ποτήρι με κρασί φτάνουνε για τον Άδη.
Στον αμανέ με τον σκελετόμαγκα Ευφρόσυνο ο Γιώργος Ταλιούρης,
Αν με νικήσεις στο κρασί και στην παλληκαριά μου,
τότε θα πάρεις την ψυχή από τα σωθικά μου.
παινεύεται στον Χάρο ο Βαγγέλας Περπινιάδης, που διακηρύσσει σαν να ‘ταν ο Ευφρόσυνος: «δεν με φοβίζει το άγνωστο που πας όταν πεθαίνεις» (Βίρβος, Δερβενιώτης),
Ο Χάρος γράφει μήνυμα και στις ταβέρνες φέρνει,
κι αυτούς που πίνουν το κρασί δεν θέλει να τους παίρνει (δις)
μας βεβαιώνει ο Δημήτρης Καραμπής, αλλά:
Κάτω απ’ την αλυγαριά θα παίξω με τον Χάρο…
Με το κρασί δεν ψήνεται, μα θα τον ντουμανιάσω,
γιατί αλλοιώς δεν γίνεται, κορόϊδο να τον πιάσω. (δις)
σιγοντάρει ο Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, καλαματιανός ελασίτης αντάρτης που κούτσαινε ελαφρώς από γερμανική σφαίρα και «πήρε τον δρόμο τον στραβό, πήρε το μονοπάτι», κι έγινε σκυλάς στο «Λουζιτάνια» στην Θηβών, στο Αιγάλεω, αντί να γίνει βαρύτονος στην Λυρική –γειά σου, φίλε Μάκη Μιχαλόπουλε με τα: «πιο όμορφα τυφλά μάτια στον Κόσμο»,
Άδικα, Χάρε, καρτερείς και τον καιρό σου χάνεις,
όσο υπάρχει το κρασί, κορόιδο δεν με πιάνεις.
Αν δεν στερέψουν τα κρασιά κι αν δεν τα ‘κατοστήσω,
δεν με ζυγώνεις, Άχαρε, πίσω, μπαμπέση, πίσω!
προειδοποιούν εναλλάξ ο Νίκος Γιουλάκης και ο Σπύρος Ζαγοραίος
Πάρε βαρέλια τέσσερα, κρασάκι ρετσινάτο,
και δώσε να γλεντήσουνε τ’ αδέρφια μας ‘κεί κάτω,
λένε οι μάγκες στο σημαντικότερο, κατά την γνώμη μου, τραγούδι του ελληνικού τραγουδιού, στο «Κουβέντα με τον Χάρο», του Παναγιώτη Τούντα, σε μια απ’ τις στιχουργικές εκδοχές του που όλες θυμίζουν τους «Βάτραχους» του Αριστοφάνη,
αλλά στον Άδη και στα σκυλάδικα έχουμε δημοκρατία, δεν έχουμε δόγματα κι ολοκληρωτισμούς εδώ, «ταράσσει τους ανθρώπους ου τα πράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα», αλλά ποιος ακούει τον χωλό δούλο Επίκτητο, μόνο ο Μαρξ, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Λένιν, ο Τρότσκι κι ο Στάλιν, βοήθειά μας, πάντως ο Στράτος Παγιουμτζής διαφωνεί για τον Άδη:
Στον Άλλο Κόσμο πλούτη δεν περνούνε,
δεν έχει εκεί κρασί και καπηλειά,
δεν έχει έρωτες, δεν έχει αγάπες,
δεν έχει αγκαλιές, ούτε φιλιά. (δις)
άλλος ένας αρχαίος σκυλάς τώρα, ο Αλεξανδρινός Παλλαδάς, ο «τελευταίος εθνικός ποιητής», που κατέγραψε την καταστροφή του ελληνικού πολιτιισμού απ’ τους ρωμαιοχριστιανούς και που τα συγκλονιστικά ποιήματά του, σε εξαιρετική μετάφραση του Τζίμη Παπανικολοπούλου (εκδ. Γαβριηλίδης) παρουσίασε πέρσι στην «Ανοιχτή Τέχνη» ο Γιώργος Μπλάνας, ο Παλλαδάς γράφει:
«..Λοιπόν, φίλε μου, πλύνε το ποτήρι μου και βάλε λύπη στο κρασί, να το πίνω στον ΄Αδη», Παλατινή Ανθολογία V II 339, «…Λοιπόν μοι το κύπελλον αποστίλβωσον, εταίρε, και λύπης Άΐδην τον Βρόμιον»,
κι ένας σύγχρονος σκυλάς, ο Κώστας Αδάμος, συμφωνεί, «κεράστε με τον θάνατο στου πόνου το ποτήρι, απ’ τα πολλά χτυπήματα σαν δέντρο έχω γείρει»,
κι αν τον δείτε καμμιά φορά εκεί έξω τον Ευφρόσυνο, μην απορήσετε τι και πώς και γιατί, γιατί: «Τα φώτα όλα σβήσανε κι απλώθηκε σκοτάδι, απόψε θα γλυστρήσουνε οι μάγκες απ’ τον Άδη», που δεν θ’ αναστηθούνε, έχουμε σοβαρό πολιτισμό, οι βρωμοελληναροσκυλάδες, δεν έχουμε εμείς κόλαση, καζάνια και σκελετούς με δρεπάνια, δεν έχουμε εμείς παράδεισο και αναστάσεις, «παράδεισος και κόλασις, φίλοι μου δεν υπάρχει, η φτώχεια είναι κόλασις, παράδεισο ποιος θα ‘χει, ποιος πέθανε και γύρισε στους ζωντανούς και είπε, Παράδεισο και Κόλαση πως μεσ’ στο χώμα βρήκε;», αναρωτιούνται με το δίκιο τους ο Πάνος Γαβαλάς κι ο στιχουργός Νίκος Χάρος, γιατί αυτές οι παραδεισοκολάσεις είναι όλες δανεικές, είναι φορετές, αυτές αντιπροσωπεύουν και τις σκέφτηκαν άλλοι και τις φόρτωσαν σε μας, στου κασίδη του κεφάλι,
τι κάνουνε όμως οι μάγκες που γλυστρήσαν απ’ τον Άδη, «…θα πάνε κι απ’ την γκόμενα να πουν μια καλησπέρα, γιατί οι μάγκες βιάζονται να μην τους πιάσ’ η μέρα», η μέρα για τους ζωντανούς η νύχτα για τους πεθαμένους, κατά το αρχαίο έθος,
κι ο σκελετόμαγκας Ευφρόσυνος θα πάει να βρει τον Μιχάλη Δασκαλάκη να το τραγουδήσουνε μαζί, κι ύστερα θα σηκωθεί και θα…. ρίξ’ την ζεμπεκιά σου, Ευφρόσυνε, όπα!, «εσύ νταής στις βόλτες σου, κι εμείς στα παλαμάκια».
ΥΓ: Αφιερωμένο στον αείμνηστο φίλο Πάνο Γεραμάνη που συμπληρώθηκαν 11 χρόνια από τον θάνατό του.
Οι στίχοι των τραγουδιών και τα σχόλια από την, υπό έκδοση, μελέτη μου: «Τα Δεξιθάνατα Ζεϋμπέκικα».
Οι τελευταίοι στίχοι, «εσύ νταής…», από τραγούδι των Λ. Παπαδόπουλου – Γ. Σπανού με τον Μανώλη Μητσιά.
http://polydrososparnassou.blogspot.gr/2015/11/blog-post_327.html
Παιδείας Εγκώμιον 
Πρόσφατα σχόλια