Το κυρίαρχο πολιτικό μοντέλο αντιτίθεται στην ένταξη των ατόμων με αναπηρία

 

Του Νίκου Τσούλια

 

 

      Τα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα των αναπτυγμένων χωρών είναι αποτέλεσμα του βιομηχανικού πολιτισμού και χαρακτηρίζονται, εκτός των άλλων, από μια βαθιά αντινομία. Αφενός μεν επιδιώκουν την επέκταση των μορφωτικών αγαθών και τη μαζικοποίηση της θεσμικής εκπαίδευσης για τις ανάγκες της οικονομικής κυρίως ανάπτυξης και αφετέρου λειτουργούν ως αναπαραγωγοί του υπάρχοντος καταμερισμού εργασίας, της ταξικής διαίρεσης και των επιλεκτικών μηχανισμών και η αναπαραγωγή γίνεται με αδιόρατο και απλό τρόπο και ως εκ τούτου με ισχυρό τρόπο, αφού «για να ευνοηθούν οι πιο ευνοημένοι και να αδικηθούν οι πιο αδικημένοι, πρέπει και αρκεί το σχολείο να αγνοήσει τις πολιτιστικές ανισότητες που υπάρχουν ανάμεσα στα παιδιά»[1].

Μεταναστεύω, άρα υπάρχω

 

 

Mackenzie Debora

ΤΟ ΒΗΜΑ, 5.6.2016

Μετά τη σκέψη, η μεταναστευτική ροπή είναι αυτή που έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα να κυριαρχήσει επί της Γης. Στις σημερινές κοινωνίες είναι οι μετανάστες απειλή ή ευκαιρία;