Του μπουζουκιού το ταξίδεμα

Ρεμπέτες στον Πειραιά (1933). Αριστερά Μάρκος Βαμβακάρης με μπουζούκι, στη μέση ο Γιώργος Μπάτης με την κιθάρα.

Του Νίκου Τσούλια

 

      Από πού κατάγεται η γοητεία του μπουζουκιού και με ποιους δρόμους ανοίγει το όμορφο ταξίδεμα της ψυχής; Είναι της μουσικής η καθολική δύναμη που μας συνεπαίρνει, που μας αρπάζει από το γήινο κόσμο των αισθήσεων και μας οδηγεί σ’ ένα παράλληλο σύμπαν εκεί που κυριαρχεί το συναίσθημα και της καρδιάς το σκίρτημα; Ή μήπως εκτός αυτού υπάρχει και κάποια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα και οι χορδές του μπουζουκιού πάλλονται μέσα σε «σκουληκότρυπα» που οδηγεί σ’ άλλους τόπους και σ’ άλλους καιρούς;

Ο Αλαίν Μπαντιού και το ερώτημα μιας ηθικής πέραν του Κακού

 

Giovanni Boldini (Italian, 1842 – 1931), Party scene (Party scene at the Moulin Rouge) (Scène de fête dit aussi Scène de fête au Moulin Rouge), 1889

του Παναγιώτη Σωτήρη

1. Εισαγωγή

Η έννοια του κακού έχει αποκτήσει μια ιδιαίτερη βαρύτητα στην τρέχουσα πολιτική και θεωρητική αντιπαράθεση. Οι μαζικές σφαγές και βίαιες μορφές μετακίνησης και εκδίωξης πληθυσμών (κυρίως σε σχέση με τα γεγονότα της Ρουάντα ή όσα συνέβησαν στα πλαίσια του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία) θα παρουσιαστούν ως οι βασικές σύγχρονες εκφάνσεις του κακού. Η έννοια του «εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας», που κυρίως χρησιμοποιήθηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο διευρύνεται, αλλά αποτελεί βασικό στοιχείο της τρέχουσας νομικής διαχείρισης των διεθνών σχέσεων. Στην ίδια κατεύθυνση συμβάλλει και ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η θεωρητική –και πολιτική– συζήτηση για το Ολοκαύτωμα (αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις και τα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης), αφού αυτά τα ιστορικά ορόσημα θεωρούνται κατεξοχήν παραδείγματα του κακού, συχνά και σε βάρος οποιασδήποτε προσπάθειας συγκεκριμένης ιστορικής ερμηνείας τους.