Ερείπια της Παλμύρας
The ruins of Palmyra in 2010
Ένα ποίημα της μικρής Lucretia Davidson (1808-1825)
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη
Απρίλιος 9, 2016
(Γραμμένο στο δέκατο έκτο έτος της ηλικίας της)
Η Lucretia Maria Davidson γεννήθηκε στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, κι ήταν η δεύτερη κόρη μιας οικογένειας χρονίως πασχόντων στην οποία επτά από τα εννέα παιδιά πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Η μητέρα της, Μάργκαρετ, μια ασθενική προσωπικότητα για μεγάλα και άτακτα χρονικά διαστήματα, εκπαίδευσε τα παιδιά της στο σπίτι. Γρήγορα αναλήφθηκε τον πειραματισμό και την κλίση της μικρής Λουκρητίας με την ποίηση και ενθάρρυνε αυτό το διαφαινόμενο ταλέντο. Η μικρή και φιλόδοξη ποιήτρια παρακολούθησε κάποια σεμινάρια σε διάφορα σχολεία, αλλά η κακή υγεία διέκοπτε συχνά τα μαθήματά της. Πέθανε τελικά από φυματίωση πριν από το δέκατο έβδομο έτος της ηλικίας της. Μετά το θάνατο της Λουκρητίας, η μητέρα της συγκέντρωσε όλο το σώμα της ποίησής της και το δημοσίευσε με τον τίτλο, ‘Amir Khan, and Other Poems’ (1829), και αργότερα, το 1841, σε μια μεγαλύτερη συλλογή.
Αν και κάποιοι κριτικοί έχουν περιγράψει το έργο της ως ανώριμο και συμβατικό, η τραγική φιγούρα της Λουκρητίας προσέλκυσε τον συναισθηματικό θαυμασμό από τους συγχρόνους της, αντλώντας κάποια κολακευτικά σχόλια σε γραπτά των Edgar Allan Poe, Samuel Morse, και Catharine Sedgwick. Πολλοί πάντως Αμερικανοί της προπολεμικής εποχής θεωρούσαν τη φυματίωση μια ασθένεια που ελάχιστα κατανοούσαν και η οποία σπάνια αντιμετωπιζόταν, να αποτελεί σημάδι ποιητικής ευαισθησίας, καθώς και η αιτία αιφνίδιας δημιουργικής ενέργειας.
Ένα από τα ποιήματα της Λουκρητίας, είναι και αυτό που αναφέρεται στην μυθική Παλμύρα, γιατί φαίνεται πως η ιστορία της πανάρχαιας πολιτείας συγκίνησε αναμφίβολα τη μικρή και αδικοχαμένη ποιήτρια σε μεγάλο βαθμό. Το μεγαλείο της σίγουρα, και ίσως η δραματική πτώση στη συνέχεια. Κάποτε ο δικός μας Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, στα δικά του ‘Ερείπια της Παλμύρας’, έγραφε, ‘…Μα όταν μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά – απόκριση για όσα περιμένω και δεν πήρα’.
Παλμύρα, που είσαι, θλιβερή και μονάχη.
Η ανάσα της φήμης σου, όπως ο άνεμος της νύχτας, πέταξε
Πάνω απ’ τους ναούς σου, τους μιναρέδες σου, τους πύργους και τις αίθουσες
Το σκοτεινό πέπλο της λήθης πέφτει σιωπηλά.
Η άμμος της ερήμου σου σκούπισε την περηφάνεια,
Σου σούφρωσε το γύρο του φρυδιού σου, σαν τον αφρό της παλίρροιας,
Και σύντομα, όπως τρέχει το άγριο κύμα στα ρέματα του βουνού
Θα πέσει πάνω σου και θα σε τυλίξει με τη μια στον τάφο σου.
Ω, πού είναι τα βήματα που κάποτε πετούσαν χαρούμενα
Πάνω στα πεζοδρόμια, όπου τώρα κλαίνε τα χορτάρια και τα πουρνάρια;
Ω, πού είναι οι φωνές που κάποτε τραγουδούσαν χαρούμενα;
Ενώ οι θόλοι με τα ψηλά τόξα αντηχούσαν μελωδίες;
Είν’ όλα σιωπηλά – Και το τίποτα σπάει το χάος του θανάτου.
Ούτε μια ύπαρξη δεν προχωρά τώρα πάνω απ’ το πληκτικό στεφάνι του κισσού,
Να διώξει τη λυσσασμένη ύαινα, η φοβερή κραυγή της οποίας
Αντηχεί δυνατά μέσα στις αίθουσες και στα παλάτια ψηλά.
Αλώθηκες, Παλμύρα! και ποτέ δεν θα σηκωθείς,
Εσύ ‘βασίλισσα της Ανατολής, εσύ λαμπρό παιδί των ουρανών’!
Είσαι μονάχη. Η έρημος γύρω σου είναι πλατιά,
Από βιασύνη για τα όπλα της, ούτε θυμάμαι την περηφάνεια σου.
Είσαι ξεχασμένη, Παλμύρα! Γύρνα στη γη!
Και μεγάλη θα είναι η πτώση σου, όσο μεγαλοπρεπής ήταν η γέννησή σου.
Με μεγαλοπρέπεια τότε υποκλίσου χαμηλά στο γρανάζι του χρόνου,
Και καταποντίσου, όχι με λάμψη, αλλά δυστυχώς πανέμορφη.
The northern Palmyrene mountain belt
Παιδείας Εγκώμιον 
Πρόσφατα σχόλια