Ύβρις στον ορθολογισμό!

STANLEY BIELEN

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Βιώσαμε και βιώνουμε μια μεγάλη κρίση, χωρίς να έχουμε ακόμα δώσει επαρκείς αναλύσεις και πολύ περισσότερο μια συλλογική ερμηνεία ως λαός για τις αιτίες της κρίσης. Δυστυχώς βλέπουμε μόνο την οικονομική κρίση, δεν αγγίζουμε καν την πραγματική εικόνα της παρακμής μας και αρκούμαστε στα συμπτώματα και στα επιφαινόμενα και κυρίως στις ανορθολογικές προσεγγίσεις.

      Ας δούμε τη συγκεκριμένη προβληματική στο καυτό ζήτημα των σημερινών καιρών της κρίσης, στη στάση μας ως προς το όποιο «Μνημόνιο». Τι είναι εν ολίγοις το Μνημόνιο; Μια ειδική δανειοδότηση εκτός των συνηθισμένων πηγών της αγοράς που γίνεται από συγκεκριμένους οικονομικούς διεθνείς οργανισμούς με κλίμα τοκογλυφίας, όπου μάλλον επιβάλλονται όροι από τους δανειστές μέσα από μια διαπραγμάτευση, και γίνεται σε συνθήκες (οιονεί) χρεοκοπίας μιας χώρας. Το όποιο Μνημόνιο τελικά περιλαμβάνει δύο αδιαχώριστες όψεις σαν ένα νόμισμα, την όψη της χρηματοδότησης / δανειοδότησης και την όψη των περιοριστικών όρων στην οικονομία της προσφεύγουσας χώρας. Η δε χώρα προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει τους λιγότερο επώδυνους όρους. Πόσο δύσκολο άραγε είναι να κατανοηθεί αυτό το τόσο απλό πλαίσιο;

      Εδώ λοιπόν στήθηκε η μεγάλη κομματική απάτη της μεταπολίτευσης. Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης στο ξεκίνημα της κρίσης το 2009 αυτοτοποθετήθηκαν σε ένα ενιαίο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, όπως και η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Ήταν ένα μεγάλο μαζικό ρεύμα, το μεγαλύτερο που εμφανίστηκε στη χώρας μας μετά τον πόλεμο! Αλλά τι σήμαινε η απόρριψη του Μνημονίου; Μόνο την απόρριψη των περιορισμών που έθεταν οι δανειστές και σε καμιά περίπτωση την απόρριψη της χρηματοδότησης! Αλλά είναι απολύτως γνωστό ότι το πλαίσιο της δανειοδότησης ξεκινούσε πρώτα από οτιδήποτε άλλο από τους περιοριστικούς όρους που αποσκοπούσαν στην τοκογλυφική αποπληρωμή. Αυτό το αγνοούσαμε ηθελημένα!

      Και έτσι φτάνουμε στο επίδικο σημείο, στο απλό ερώτημα. Το μεγάλο μαζικό αντιμνημονιακό ρεύμα ήθελε τη χρηματοδότηση μόνο, ενώ όσοι δεν ήταν με αυτό το ρεύμα ήθελαν τους περιοριστικούς όρους, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και όλων των άλλων σημερινών ατέλειωτων δεινών; Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να κάνει τέτοια ανόητη κατασκευή διλήμματος; Αν ετίθετο ένα σχετικό (ή και ακριβώς το ίδιο) πρόβλημα από έναν εκπαιδευτικό σε μαθητές ακόμα και του Γυμνασίου και η όλη συζήτηση κατέληγε στην άποψη του μαζικού ρεύματος, τότε ο εκπαιδευτικός θα ένιωθε την πλήρη αποτυχία του και αν αυτή η αδυναμία του να διαπαιδαγωγεί τους μαθητές στα όμορφα πεδία του ορθολογισμού ήταν μόνιμη, τότε η πολιτεία – κατά τη γνώμη μου – θα έπρεπε να τον απολύσει! Γιατί τι είναι πριν από καθετί άλλο η αγωγή και η εκπαίδευση, από την εκμάθηση του ορθώς σκέπτεσθαι;

      Το φοβερό είναι ότι στο εν λόγω αντιμνημονιακό ρεύμα συναθροίζονταν όλα τα αντιπολιτευόμενα της τότε εποχής κόμματα από την ακροδεξιά μέχρι την εξωκοινοβουλευτική αριστερά ακόμα δε και η φασιστική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής». Με ποια λογική και με ποια πολιτική κουλτούρα μπορεί να γίνει αυτό; Πέρασαν έξι χρόνια – αν και δεν έχει τελειώσει ακόμα η πιο ανόητη πολιτική κατασκευή στην ιστορία της Ελλάδας – για να κατανοηθούν οι δύο αδιαχώριστες όψεις του Μνημονίου, για να διαλυθούν οι πιο γκροτέσκο επινοήσεις περί δήθεν μνημονιακών και αντιμνημονιακών στρατοπέδων.

      Τώρα μπορούμε να αναρωτηθούμε. Ποιοι είναι οι πολίτες εκείνοι που δεν έχουν ψηφίσει μέσω του κόμματος επιλογής στις απανωτές εκλογές κάποιο «μνημονιακό» κόμμα; Δεν αναφέρω τις κομματικές επιλογές τους για να μην αθροιστούν στη σκέψη του αναγνώστη κόμματα που δεν αθροίζονται˙ έτσι κι αλλιώς είναι πολύ εύκολη η απάντηση.

     Το πιο θλιβερό σε αυτή την ανόητη ιστορία είναι ότι είδαμε την πιο ανέντιμη και ανήθικη στάση απ’ αυτούς τους πολιτικούς που κρατούσαν αντιμνημονιακή σημαία και «βγήκαν στο κλαρί» να περνάνε στην άλλη όχθη υποκριτικά και να επιχαίρονται! Θαυμάστε τα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (από τον Π. Κουρουμπλή και τον Κοτσακά μέχρι την Τσάγκρη και την Κατσέλη…) που αρνήθηκαν να ψηφίσουν το 1^ο Μνημόνιο ως βουλευτές (…) και εγκατέλειψαν εξ αυτού το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά νομοθετούν και ψηφίζουν και εφαρμόζουν το 3^ο και χειρότερο Μνημόνιο ως «λαμπροί» Υπουργοί της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ και καμαρώνουν ή ως πλήρως αναίσθητοι σε οποιοδήποτε ίχνος ντροπής ή ως απόλυτα πονηροί που εξακολουθούν να ξεγελούν τις αγελαίες μάζες των χωρίς ορθολογική σκέψη ψηφοφόρων τους.

      Θεωρώ ότι το όλο φαινόμενο της πιο ανόητης και πιο κακότεχνης κατασκευής – που επινοήθηκε ποτέ -, των «στρατοπέδων» μνημονιακών και αντιμνημονιακών είναι μια ύβρις στην ορθολογική σκέψη και μια τέτοια ύβρις οδηγεί σε σκοτάδια. Θεωρώ δηλαδή ότι η κρίση στη χώρα μας δεν είναι οικονομική – μακάρι να ήταν μόνο τέτοια -, είναι κρίση πνεύματος και πολιτισμού και όσο δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια θα αναπαράγεται συνεχώς και θα μας εμπεριέχει χωρίς να ξέρουμε τι μας συμβαίνει!

 

Russian Schoolgirls, Nikolai Petrovitch