Η σύγκρουση μεταξύ των δυο πλευρών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

 

Παπά Αγλαϊα – Aglaia Papa [1903-1984] Μάνες της Κύπρου

Του Νίκου Τσούλια

 

      Τα κόμματα ως ενεργοί κοινωνικοί και πολιτικοί οργανισμοί μετασχηματίζονται και εξελίσσονται μέσα στο καμίνι της ιστορίας συνδιαλεγόμενα με τα μηνύματα των καιρών, με τις εθνικές επιταγές και με τις λαϊκές ανάγκες και προσδοκίες. Η πορεία αυτή των κομμάτων δεν είναι πάντα ομαλή, αλλά έχει σκαμπανεβάσματα ανάλογα με τις κοινωνικές τρικυμίες και με τα κοινωνικά γαληνέματα.

      Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχε μια εντυπωσιακή ανάπτυξη της κοινωνικής του επιρροής, που σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν στην οικονομική κρίση της χώρας και στην εξάντληση των παραδοσιακών κυβερνητικών σχημάτων της χώρας. Ωστόσο, το πεδίο που του έδωσε γενναιόδωρα το «boom» στην ανάπτυξή του εμφανίζεται να είναι και ο τόπος της σκληρής και ίσως και της υπαρξιακής του δοκιμασίας. Το 1^ο και 2^ο Μνημόνιο (αλλότρια ως προς αυτόν) του έδωσαν την έκρηξη ανόδου, ενώ το 3^ο Μνημόνιο (γέννημα και θρέμμα της δικής του διακυβέρνησης) του «χαρίζει» μια αναπόφευκτη διάσπαση.

      Δύο εμφανίζονται ως κύριες πλευρές στο σημερινό μόρφωμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: η κυβερνητική του έκφραση και η «Αριστερή πλατφόρμα», αν και παρουσιάζεται και ένας τρίτος πόλος που εστιάζει στον κομματικό οργανισμό, κρατάει αποστάσεις και από τις δύο κύριες πλευρές και έχει ιδεολογική αναφορά στους «καιρούς της αθωότητας», στην προ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. περίοδο, εκείνη του «Συνασπισμού». Ωστόσο, θεωρώ ότι η μητέρα των μαχών για τη μοιρασιά του κοινωνικού σώματος στις επερχόμενες εκλογές θα δοθεί μεταξύ των δύο κύριων πλευρών και η τρίτη πλευρά (την οποία επιχειρεί να εκφράσει ο Μ. Γλέζος και άλλοι που τονίζουν την παλιότερη ιδεολογία αυτού του κόμματος) θα αναγκαστεί να διαμοιραστεί μεταξύ των δύο ισχυρών τάσεων.

      Είναι φανερό ότι τη μερίδα του λέοντος θα την πάρει η κυβερνητική έκφραση για δύο κύριους λόγους α) το κυβερνητικό σχήμα έχει την κύρια ευθύνη για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα και β) ο πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ασκεί μεγάλη επιρροή στο λαό ως πρόσωπο και ουδόλως μπορεί να συγκριθεί με όποιο άλλο πρόσωπο ανήκον στην «Αριστερή πλατφόρμα». Εκείνο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην επικείμενη σκληρή σύγκρουση μεταξύ των δύο πλευρών του σημερινού ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι οι πολιτικές και ιδεολογικές αιχμές που θα χρησιμοποιηθούν ως αντιπαραθετικά πεδία για να πληγεί η άλλη πλευρά.

      Εκτιμώ ότι το κυβερνητικό σχήμα θα κατηγορεί την «Αριστερή πλατφόρμα» ότι α) προκρίνει την αλλαγή του νομίσματος και την επαναφορά της δραχμής β) θέτει αυτονόητα θέμα εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και ως εκ τούτου συμφωνεί με τον Σόιμπλε. Αντίθετα, η «Αριστερή πλατφόρμα» θα επικρίνει το κυβερνητικό σχήμα για α) ξεπούλημα των ιδεολογικών αρχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., β) προσχώρηση στο Μνημονιακό στρατόπεδο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας και ως εκ τούτου για ταύτιση με τον Σόιμπλε αφού εφαρμόζει το Μνημόνιό του!

      Το πιο περίεργο στοιχείο στην όλη υπόθεση είναι ότι και οι δύο πλευρές εμφανίζονται να έχουν δίκιο. Και τίθεται το ερώτημα, πώς αυτό μπορεί να είναι δυνατόν όταν τα πολιτικά ζητήματα που εκ των πραγμάτων τίθενται έχουν μετωπικά αντιπαραθετικό και διαζευκτικό χαρακτήρα και περιεχόμενο; Η εν λόγω αντινομία θεωρώ ότι ερμηνεύεται με βάση δύο στοιχεία λαθροχειρίας που λειτούργησαν μέχρι τώρα στη δόμηση και στην ανάπτυξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αφενός η συστατική του ίδρυση περιελάμβανε εξ αρχής δύο διαφορετικές πολιτικές τάσεις που συνυπήρχαν για λόγους κομματικής σκοπιμότητας δηλαδή άθροισης δυνάμεων και αφετέρου η δημαγωγία και ο λαϊκισμός που ήταν το βασικό υπόστρωμα της εντυπωσιακής ανάπτυξής του απογυμνώθηκε με την εφαρμογή του 3^ου αριστερού Μνημονίου και δεν μπορεί να αποτελεί πλέον στοιχείο συνεκτικότητας.

      Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ των δύο πλευρών δεν θα έχει ιδιαίτερες αναφορές στην πολιτική σκηνή της χώρας παρά μόνο την κομματική / εκλογική καταγραφή ούτε φυσικά στις κοινωνικές δυνάμεις που ουδόλως ενδιαφέρονται για τη διαμάχη περί καθαρότητας της αριστερής πολιτικής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για τον απλούστατο λόγο ότι η σχέση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με την αριστερά ήταν θεωρητικού χαρακτήρα, ήταν απομεινάρι της κληρονομιάς του «Συνασπισμού», με το οποίο ο σημερινός ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έχει καμιά σχέση. Φυσικά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα διατηρεί το αριστερό φρασεολόγιο είτε για να ικανοποιεί ένα μέρος αφελών οπαδών του είτε για να δημιουργεί ένα θεωρητικό ανάχωμα ως προς τα ιδεολογικά πυρά της «Αριστερής πλατφόρμας».

      Συμπερασματικά, εκτιμώ ότι η διαμάχη μεταξύ των δύο πλευρών δεν απασχολεί την ελληνική κοινωνία, γιατί είναι μια κατασκευασμένη αντιπαράθεση φτιαγμένη με μπόλικα υλικά δημαγωγίας και θεωρητικολογίας και ουσιαστικά αποβλέπει στον όσο το δυνατόν μεγαλύτερο προσπορισμό εκλογικών οφελών για κάθε πλευρά. Πρόκειται για μια διαμάχη που ανήκει στα απόνερα της σημερινής ιστορικότητας και που προσθέτει ένα ακόμα πρόβλημα στα υπαρκτά σοβαρά πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της χώρας.

 

Ζαχαρίου Φώτης – Fotis Zachariou [1909-2001] Ξυλοκόποι στην Κατοχή, 1943