Άσπρο περιστέρι

Νίκος Γκάτσος

Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή
όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί
τώρα τίποτα πια δε σου ζητά
μόνο στ’ όνειρο θα σ’ αναζητά

Άσπρο περιστέρι, μες στη συννεφιά
μου ‘δωσες το χέρι να ‘χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι, μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ

Όταν σήκωσα το βαρύ σταυρό
μου παράγγειλες να ‘ρθω να σε βρω
κι όταν δάκρυσα σαν την Παναγιά
ήταν άνοιξη και Πρωτομαγιά

Άσπρο περιστέρι, μες στη συννεφιά
μου ‘δωσες το χέρι να ‘χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι, μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ.

 

http://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/07/24/%CE%AC%CF%83%CF%80%CF%81%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B9-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%87%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CF%82-%CE%BD%CE%AF/

Επάτησε ο Αύγουστος

Της Ελένης Μπετεινάκη // *

«…Νομίζω πως είδα την βασίλισσα των ξωτικών χθες βράδυ. Εκεί λίγο πριν τα μεσάνυχτα αναζήτησα κι εγώ την χαραμάδα στο στερέωμα, μιας και τούτη την τελευταία βραδιά του Ιούλη πίστευαν τα παλιά χρόνια πως άνοιγαν οι ουρανοί κι ότι ήθελε κανείς θα μπορούσε να το ζητήσει. Γεμάτος αστέρια ήταν ο ουρανός , φωτεινότερα από κάθε άλλη νυχτιά . Κι όσο  κοίταζα κι αδημονούσα, ένα τεράστιο άρμα φτιαγμένο από μικρά μικρά αστέρια πέρασε για μια στιγμή μπροστά απ΄τα μάτια μου. Έμοιαζε να τρέχει, να βιάζεται να συναντήσει το φεγγάρι, το ασημένιο, το πρώτο του Αυγούστου, το ολόγιομο. Θάμπωσα από το φως …πρόλαβα έκανα την ευχή μου και τότε είδα, σαν ξεμάκραινε, πως ήταν πάνω του μια γυναίκα που ΄χε ένα πελώριο ολόφωτο στέμμα στο κεφάλι της. Έγειρα στο πλάι κι αποκοιμήθηκα εκεί κάτω από τον έναστρο ουρανό μ΄ ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη μου. Ναι, επιτέλους είχα δει την Τιτάνια! Τώρα όλα τα όνειρα θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, όλα, φτάνει να το πίστευα…!»