Papyrus fragment with lines from Homer’s Odyssey, Early Hellenistic, 285–250 b.c.

 

Greek, Ptolemaic

Papyrus

Gift of Egypt Exploration Fund, 1909 (09.182.50)

For the ancient Greeks, papyrus, a paper made from the stalks of the papyrus plant, was the preferred material on which to record permanent writings, such as a marriage contract or, as here, a book. Writing on papyrus was done with a stylus, such as a sharpened reed with a split point or a bronze pen with nib, and ink, usually made of lampblack in water.

This is the first early Ptolemaic fragment of the Odyssey ever discovered. It contains three lines from Book 20 that do not occur in the standard text preserved today and is a physical testimony to the fact that local variations of this famous work existed in the third century B.C.

The most important repository of Homeric texts in the Hellenistic world was at the library of Alexandria, Egypt, the first comprehensive public library ever built, which was founded by the Ptolemaic kings in the early third century B.C. As Homer was the poet par excellence, his work was central to the library’s collections, which contained copies of the Homeric poems from many different city-states, including Chios, Argos, and Sinope. One of the first endeavors of the Alexandrian scholars was to establish a standard text for these most cherished works of Greek literature.

http://www.metmuseum.org/toah/works-of-art/09.182.50

"Ο Τύπος μεταμορφώνει την παραμικρή δήλωση σε ακλόνητη βεβαιότητα"

Δευτέρα, 08 Ιουνίου 2015,

Γράφτηκε από: Μικαέλ Μελινάρ

 

Ο δημιουργός του «Ονόματος του Ρόδου» (1980) και του «Εκκρεμούς του Φουκώ» (1988) έχει εκδηλώσει εδώ και πάρα πολύ καιρό το ενδιαφέρον του για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Έχει δημοσιεύσει πάμπολλα δοκίμια για τη γλωσσολογία, την αισθητική, την κουλτούρα των μαζών και τη σημειολογία. Στο βιβλίο του «Φύλλο μηδέν», με όχημα τη μυθοπλασία, κριτικάρει με τη δική του, σαρκαστική, ματιά τη σφαίρα των ΜΜΕ στην Ιταλία του 1992, όπου εκτυλίσσεται η επιχείρηση «Καθαρά χέρια». Επικαλούμενος το φάντασμα του Μουσολίνι, αλλά και το τόσο προσφιλές σ’ αυτόν θέμα της συνωμοσιολογίας, ο Έκο εξιστορεί μιαν Ιταλία, όπου η άνοδος στην εξουσία κάποιου σαν τον Μπερλουσκόνι φάνταζε πέρα ως πέρα αδιανόητη.