Το τέλος των μεγάλων κομμάτων

Παπαλουκάς Σπύρος, Bάρκες στο Σηκουάνα

 

 

Του Νίκου Τσούλια

      Το πολιτικό μας σύστημα έχει ήδη αποκτήσει τα νέα του χαρακτηριστικά, που το διαφοροποιούν έντονα έναντι εκείνου της μεταπολιτευτικής περιόδου. Σ’ αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούμε να συμπεριλάβουμε σαφώς και το τέλος των μεγάλων, των λεγόμενων κυβερνητικών κομμάτων.

      Όλες οι εκλογικές διαδικασίες που έχουν γίνει στη χώρα μας κατά την περίοδο της κρίσης της χώρας μας, όλες οι δημοσκοπήσεις και οι σχετικές έρευνες δηλώνουν πασιφανώς την έντονα μειοψηφική αναφορά όλων των κομμάτων. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί έστω σε μια εν δυνάμει κοινωνική πλειοψηφία, έτσι ώστε συνεργούντος και ενός μη αναλογικού εκλογικού συστήματος να έχει τη δυνατότητα διαμόρφωσης μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. (Αλήθεια ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει την εφαρμογή της απλής αναλογικής;).

      Έχουμε εισέλθει πλέον σε μια νέα φάση της ιστορίας του πολιτικού μας συστήματος και παρόλα αυτά οι κομματικοί σχηματισμοί δεν φαίνεται να «αναγνωρίζουν» τη νέα πραγματικότητα και να προχωρούν σε μεταβολές στο πολιτικό τους πλαίσιο. Συνεχίζουν με έναν σχεδόν αυτιστικό τρόπο την παλιότερη αντίληψή τους, η οποία περιστρέφεται με την πιο απόλυτη βεβαιότητα ότι το καθένα κατέχει την αλήθεια και ότι μόνο αυτό έχει τη λύση για ένα ελπιδοφόρο μέλλον της χώρας μας. Και μόνο αυτή η υποκουλτούρα καταδεικνύει με τον πιο εμφαντικό τρόπο την εγγενή αδυναμία των κομμάτων στην παραγωγή πολιτικής και την καταστατική τους διάχυτη βουλησιαρχία, που απλώς καλείται να συγκαλύψει την ήττα τους ακόμα και στο να δώσουν κάποιες επιμέρους ρεαλιστικές λύσεις.

      Έτσι λοιπόν τα κόμματα δεν έχουν εγκαταλείψει το λαϊκισμό και το βερμπαλισμό που θα μπορούσε – κατά παραχώρηση… – να συνοδεύει τα κόμματα με μεγάλη λαϊκή απήχηση, δηλαδή π.χ. πάνω από ένα 40%. Αντίθετα και ενώ οι οροφές των κομμάτων δεν ξεπερνούν αυτό το ποσοστό, βλέπουμε τα δύο μεγαλύτερα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ) να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες της ερήμου. Η ΝΔ λειτουργούσε ως κυβερνητικό κόμμα με μια φοβερή αλαζονεία ξεχνώντας ότι δεν είχε καμιά κοινοβουλευτική πλειοψηφία και απλώς ήταν κόμμα συγκυβέρνησης, δεν έχει δηλαδή καμιά νομιμοποίηση ως αυτοφυής κομματικός σχηματισμός να αναφέρεται σαν να εκφράζει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

      Ο αντίποδάς της, ο ΣΥΡΙΖΑ μεθυσμένος από την τελευταία εκλογική διαδικασία που τον ανέδειξε πρώτο κόμμα και καυχόμενος ότι για πρώτη φορά η αριστερά είναι πρώτο κόμμα στη χώρα μας – ωσάν μια τέτοια εξέλιξη να αποτελεί αυτοσκοπό για την ελληνική κοινωνία και ως τελική δικαίωση της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας (!) – βαυκαλίζεται ότι θα αλλάξει τους συσχετισμούς στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέτοντας προοδευτικό πολιτικό πρόσημο στην οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και του άγριου καπιταλισμού του χρηματιστηριακού κεφαλαίου… Αυτό δηλαδή που δεν κατάφεραν τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κατά τη δεκαετία του 1980 με την κυριαρχία τους στην πολιτική σκηνή σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών χωρών (Μιτεράν, Κολ, Γκονζάλες, Πάλμε, Α. Παπανδρέου κλπ), με την παράλληλη ευρεία απήχηση του ευρωκομμουνισμού (Μπερλίνγκουερ, Μαρσαί, Καρίγιο), με τους κατά πολύ ευνοϊκότερους κοινωνικούς συσχετισμούς και με καλύτερο πλαίσιο αναφοράς στον καταμερισμό εργασίας στη διεθνή σκηνή λόγω του διπολισμού και του Τρίτου Κινήματος, θα το καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του με επικεφαλής τους θεωρητικούς της «ιδεοληψίας της δραχμής» Λαφαζάνη, Στρατούλη κλπ.

      Η μη παραδοχή των κομμάτων αυτών ότι δεν μπορούν να αυτολογίζονται μεγάλα κόμματα, δηλαδή κόμματα μιας εν δυνάμει πλειοψηφίας, τα οδηγεί σε παραλογισμούς. Και δεν χρειάζεται καμιά περισπούδαστη ανάλυση για να τεκμηριωθεί μια τέτοια θεώρηση. Η ΝΔ την ώρα που «στο φως» επιχειρούσε να συμμαζέψει την εγκληματική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής» και μάλιστα υπό την πίεση του «ξένου παράγοντα» (Η.Π.Α., Ευρωπαϊκή Ένωση, διεθνής εβραϊκή κοινότητα), «στα σκοτάδια» είχε στήσει σκηνικό συνεννόησης μαζί της με τον Μπρατάκο, με απώτερο στόχο την αύξηση της εκλογικής της επιρροής προκειμένου να διατηρήσει έστω κατ’ επίφαση το σχήμα του μεγάλου κόμματος πριν την πάρει η κατηφόρα στις επόμενες εκλογές.

      Ο ΣΥΡΙΖΑ από την ίδια πλευρά του ποταμού αυξάνει το λαϊκισμό του, υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, ευαγγελίζεται την απόλυτη σωτηρία της χώρας είτε κόβοντας δικό μας χρήμα (ας είναι καλά η δραχμή…) με το οποίο θα πληρώνουμε και τις εισαγωγές μας «θέλει δεν θέλει» η αγορά είτε με τα προγράμματα οικονομικής εξυγίανσης / λύτρωσης σαν αυτό το πρόγραμμα που απέδωσε σε έναν βουλευτή του ένα εκατομμύριο ευρώ εφάπαξ (1.000.000) σε συνθήκες κατάρρευσης του ασφαλιστικού ομού και του τραπεζικού συστήματος!

      Λένε ότι στις κρίσεις πλεονάζει η περισυλλογή και η μετριοπάθεια, η σχετικότητα του κομματικού λόγου και η κουλτούρα συνεννόησης και συνεργασίας. Αλλά δεν μας λένε για ποια χώρα και για ποιους καιρούς αναφέρονται, γιατί εδώ στο δικό μας χωροχρόνο άλλα βιώνουμε, και γευόμαστε όχι μόνο την κρίση αλλά και άφθονους παραλογισμούς…

 

Παπαλουκάς Σπύρος, Αγιασιώτισσες