Να χαρεί λιγάκι και ο πατέρας του…

 

 

Του Νίκου Τσούλια

      Έρχεται συχνά από το σχολείο μας, πολύ πιο συχνά από τους άλλους γονείς. Μπαίνει στο γραφείο του Συλλόγου Διδασκόντων διστακτικά και με ολοφάνερη ντροπαλότητα. Είναι χαμογελαστή. Το πρόσωπό της εκφράζει μια βαθιά ευγνωμοσύνη. Πάντα είναι περιποιημένη και καλοντυμένη, με τα φτωχικά αλλά «κυριακάτικα» ρούχα της, με την ενδυμασία της μακρινής πατρίδας της.

Τένεσσυ Ουίλιαμς: Ένας κόσμος άρρωστος από νέον…

 

 

Καρασαββίδου Ελένη, Η ΑΥΓΗ, 23.2.2014

 

Ξέρεις υπάρχει λένε ένα πουλί,
ένα μικρό πουλί, που έχει μόνο φτερά αλλά δεν
έχει πόδια. Είναι καταδικασμένο να πετάει
για πάντα και ν’ αγγίξει τη γη μονάχα μια φορά.
Τη στιγμή του θανάτου του.

Τένεσσυ Ουίλιαμς, «Ο Ορφέας στον Άδη»

 

Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, υπήρχε κάτι καθαρά «Αμερικάνικο», και πολύ συγκινητικό, στον τρόπο με τον οποίον είχαν ηττηθεί οι συντελεστές της θεατρικής γενιάς του ’30. Είχαν ζητήσει εύκολα «τα πάντα». Δεν κατάφεραν τίποτα. Η μαύρη λίστα κι ο Μακαρθισμός, ο ψυχρός πόλεμος κι ο ρατσισμός, χλεύαζαν το θέατρο και τις «βαθιά επαναστατικές στιγμές του» (Ηλίας Καζάν). Την ίδια στιγμή, ο μοναχικός αλλά όχι άσχετός τους Ουίλιαμς δημιουργεί τα πιο σκοτεινά έργα του: Camino Real (1953), Ο Ορφέας στον Άδη (1957), Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι(1958), Το Γλυκό πουλί της Νιότης (1959). Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει δίχως ο πόλεμος να «ηττηθεί».