Η ανούσια αντιπαράθεση Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ

Τα Προπύλαια της Ακρόπολης και ο ναός της Αθηνάς Νίκης, Propylées.

Έκδοση: CABROL, Elie. Voyage en Grèce 1889 Notes et Impressions. Vingt et une planches en héliogravure et cinq plans lithographiés tirés hors texte, Παρίσι, Librairie des Bibliophiles, 1890.

 

Του Νίκου Τσούλια

      Αν κάποιος επιχειρούσε να κατανοήσει την πολιτική και κυρίως την κοινωνική πραγματικότητα της χώρας μέσα από την αντιπαράθεση των δύο μεγάλων – και δυνητικά κυβερνητικών – κομμάτων μας, θα είχε σοβαρό μεθοδολογικό πρόβλημα. Γιατί αν αναδεικνύεται κάτι κυρίαρχο από την εν λόγω αντιπαράθεση, είναι μια ανούσια και στείρα διένεξη που δεν συνάπτεται κατ’ ελάχιστο με τη σημερινή εικόνα της Ελλάδας, με τις ανάγκες και τα προβλήματά της, με τις επιλογές της και τις προοπτικές της.

      Η σχετικά πρόσφατη μάλιστα συζήτηση στη Βουλή, με αφορμή την ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, ήταν πλήρως αποκαλυπτική της παρακμιακής εικόνας μας. Οι δύο ηγέτες αντί να είναι σημαντικοί παράγοντες διεξόδου από την κρίση – όπως από το ρόλο τους πηγάζει -, είναι συντελεστές αναπαραγωγής και μάλλον ενίσχυσης της κρίσης. Η ίδια η αισθητική του λόγου τους – που τελικά προδίδει και την όλη ουσία τους – ήταν από άλλη ιστορική συγκυρία. Ειρωνεία, απειλές, απαξίωση, εξυπναδίστικα φραστικά σχήματα, παιδιάστικες νοοτροπίες, επιτηδευμένη αγανάκτηση, κούφια ρητορικά σχήματα, αοριστολογίες, βερμπαλισμός, κομματικά επηρμένος λόγος, αυτοαναφορικές επιβεβαιώσεις, πληθωρικός κομπασμός, φτιασιδωμένη αυταρέσκεια και πολλά άλλα σχετικά ων ουκ έστιν αριθμός ήταν το όλο σκηνικό στην εστία της δημοκρατίας! Για ποιο διάλογο μπορούμε να μιλήσουμε; Για ποια εμβάθυνση και για ποια αναζήτηση λύσεων στο ζέον πρόβλημα της χώρας μπορούμε να κάνουμε μια στοιχειώδη αναφορά.

      Ένας απλός ορθολογικός πολίτης ακούγοντας και βλέποντας το όλο σκηνικό το μόνο που ένιωθε ήταν απορία και ένσταση, απογοήτευση και αποστροφή. Ένιωθε βαθιά προσβεβλημένος όχι απλά και μόνο γιατί οι ηγέτες του είναι εκτός πραγματικότητας, αλλά και γιατί δεν σέβονται στοιχειωδώς τις δυσκολίες της ελληνικής κοινωνίας, γιατί είναι «αδειανά πουκάμισα» και διαλαλούν την κενότητά τους ως σωτήριο και μεσσιανικό λόγο!

      Ο αρχηγός της Ν.Δ. θύμιζε το νεανικό του παρελθόν, εκείνο των ορδών του Αβέρωφ, αναπαρήγαγε την οξύτητα του δεξιού λόγου της παλιάς κοπής, του λόγου της εξουσίας και της επιβολής. Ο έτερος του νέου μας δικομματισμού, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανιζόταν με τη βεβαιότητα της ανερχόμενης δύναμης, εξέπεμπε λαϊκισμό άλλων καιρών και άφθονη ειρωνεία από τη βεβαιότητα της κατάκτησης της εξουσίας. Απλά είναι «λίγοι». Είναι φοβερά «λίγοι». Είναι εκτός πραγματικότητας, εκτός ιστορικών αναγκών.

      Δεν είναι μόνο οικονομικό το πρόβλημα της χώρας. Είναι και πολιτικό γιατί το κομματικό μας σύστημα ζει τον «ύπνο του δικαίου», γιατί δεν μπορεί ούτε καν να ανιχνεύσει σε αδρές γραμμές μια εθνική στρατηγική για τη χώρα σε εποχές γενικευμένης αβεβαιότητας και υψηλής διακινδύνευσης, σε μια διεθνή σκηνή που είναι πολλαπλά ρευστή και βαθιά μετασχηματιζόμενη. Ο δικομματισμός έπαιξε τον ιστορικό του ρόλο στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης με τα θετικά (κυρίως την εδραίωση του κοινοβουλευτισμού και το ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας και με τα αρνητικά του χαρακτηριστικά (…), αλλά δεν μπορεί να αποκτήσει κάποια νέα χαρακτηριστικά στη σημερινή φάση και να γίνει προωθητική δύναμη εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού.

      Σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει δικομματισμός με κοινωνικές επιρροές των κομματικών σχηματισμών της τάξης του 25% και του 30%. Δεν μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα μας – και μάλιστα σε περίοδο βαθιάς κρίσης – με μειοψηφικές πολιτικές προτάσεις. Ακόμα και αν κατακτά ένα κόμμα μια πλειοψηφία στη Βουλή, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τη χάνει στην κοινωνία και καταρρέει. Αυτό συνέβη με το προηγούμενο κυβερνητικό σχήμα, αυτό θα συμβεί με το σημερινό και το ίδιο θα συμβεί με το αυριανό. Δεν χρειάζεται να γίνουν εκλογές για να αναλύσεις το τι θα συμβεί. Δεν χρειάζεται η μεθοδολογία της δοκιμής «σωστού – λάθους», με την οποία μαθαίνουν τα μικρά παιδιά, για να κατανοήσεις ένα γεγονός και την εξέλιξή του, για να ερμηνεύσεις τη γέννηση του μέλλοντος μέσα από την κυοφορία του παρόντος. Αρκεί η απλή δύναμη του ορθολογισμού και της κριτικής σκέψης, για να προ-οικονομήσεις το κοντινό μέλλον. Αρκεί η αισθητική του σημερινού υποσχετικού και βαθιά λαϊκίστικου λόγου για να «αγναντέψεις» στον ορίζοντα των εξελίξεων τη γύμνια και την κατάρρευση της πολιτικής πρότασης χωρίς ουσία και σχέδιο, χωρίς βάση και προοπτική.

      Ο πολυμερισμός του κομματικού μας συστήματος είναι μια ισχυρή πολιτική πραγματικότητα. Αν τα δύο μεγάλα κόμματά μας κάνουν ότι δεν τη βλέπουν, απλώς «δηλώνουν» τη γύμνια της θεώρησής τους καλυπτόμενα μέσα από την ιδιότυπη αυτοναφορικότητα του στείρου κομματικού λόγου. Η οξύτητα και η κενότητα της αντιπαράθεσής τους είναι σαφής ομολογία πλήρους έλλειψης πρότασης για το «δέον γενέσθαι».

Ο Άρειος Πάγος και στο βάθος ο ναός του Ηφαίστου (Θησείο), Aréopage.

Έκδοση: CABROL, Elie. Voyage en Grèce 1889 Notes et Impressions. Vingt et une planches en héliogravure et cinq plans lithographiés tirés hors texte, Παρίσι, Librairie des Bibliophiles, 1890.

Οι φωτογραφίες είναι από: http://el.travelogues.gr/