Μικρός, έξω απ’ τα ακραία σπίτια του χωριού…

Βασίλης Βασιλικός

Λάκα – Σούλι (1967-1974)

Μικρός, έξω απ’ τα ακραία σπίτια του χωριού,
συνήθιζε να κολλάει τ’ αυτί του
δίπλα στις ρίζες της οξιάς
για ν’ ακούσει το προμήνυμα
του μοναδικού λεωφορείου,
που έφερνε τους επιβάτες,
κάθε απόγευμα,
από τη «σκάλα» στο χωριό,
τις εφημερίδες, τον πάγο,
την ασετιλίνη… Έφυγε μετανάστης
για το Βέλγιο. Παλιότερα
είχε φύγει ο πατέρας του, με το Δημοκρατικό Στρατό,
στο δεύτερο αντάρτικο,
κι εγκαταστάθηκε στην Τασκένδη.
Χρόνια πέρασαν ώσπου ν’ ανταμώσουν
πατέρας και γιος. Κάποτε βρέθηκαν
στο Έσεν, στη Δυτική Γερμανία.
Ο γέρος του τον ρώτησε τι έκανε, πώς ζούσε.
Όσο και να άλλαζε σταθμούς,
του είπε, στο τρανζίστορ, η βελόνα του
κολλούσε στην πατρίδα, καθώς μικρός
συνήθιζε να κολλάει τ’ αυτί του
στο χωματόδρομο, να δει αν έρχεται το λεωφορείο.
Είκοσι δύο χρόνια είχαν ν’ αγκαλιαστούν.
Πριν χωρίσουν, «υποσχόμενοι αμοιβαίως
ν’ αλληλογραφούν, γιατί τώρα που πιάσαν επαφή
δεν έπρεπε, βεβαίως, να τη χάσουν»,
ο πρώην αντάρτης ρώτησε: «Και το χωριό;»
«Όπως τ’ άφησες. Μόνο που ασφαλτόστρωσαν
τη δημοσιά και δεν ακούγεται πια
ο θόρυβος του λεωφορείου». Αυτό του έφτανε.
Έμαθε επιτέλους μια λεπτομέρεια συγκεκριμένη.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Τα Ποιήματα (2006)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=28438.msg562524#msg562524

Ποίηση «αντιδότων»

Painting by Georgios Roilos (1867-1928) ‘The Poets’ (c.1919),  Philological Institute ‘Parnassos’, Athens,

 

 

Νούτσος Π., ΤΟ ΒΗΜΑ, 30/03/2014

 

Η απόσταση από το έργο που διενεργεί ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος οδηγούσε συχνά σε «ποιήματα ποιητικής». Ο επιλογισμός αυτός, ως αναστοχαστική δραστηριότητα, προέκυπτε από τις αισθητικές επιλογές του Πατρίκιου κατά την ιστορική τους διαδρομή και ιδίως από τους τρόπους με τους οποίους «εφάρμοζε» τον θεωρητικό λόγο στην ποιητική πράξη (βλ. και τη συνέντευξή του στο «Βήμα», 1.12.2013).