Άρθρα για την “Παγκόσμια Διακυβέρνηση”

 

 

Πρόκειται για τη νέα μορφή εξουσίας που αναπτύσσεται μέσω της διεθνοποίησης του τραπεζικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου και μέσω του γενικότερου εποικοδομήματος της παγκοσμιοποίησης. 

Η παγκόσμια διακυβέρνηση

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Εκπρόσωποι των κρατών-μελών στο Συμβούλιο του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ψηφίζουν για την κατάσταση που δημιουργήθηκε από τον Εμφύλιο στη Συρία. Η ιδέα της καλής «διακυβέρνησης του κόσμου» επανερχόταν πάντα ύστερα από σαρωτικές καταστροφές.

MARK MAZOWER, Κυβερνώντας τον κόσμο: Η ιστορία μιας ιδέας

«Εδώ που τα λέμε, οι περισσότεροι βασιλιάδες ενδιαφέρονται για την επιστήμη του πολέμου –που προσωπικά ούτε ξέρω ούτε θέλω να μάθω– κι όχι για χρήσιμα έργα ειρήνης. Πολύ δε περισσότερο, ενδιαφέρονται να αποκτήσουν με κάθε μέσον νέα βασίλεια κι όχι να κυβερνήσουν όπως πρέπει αυτά που ήδη έχουν…». Αυτά έγραφε ο Τόμας Μορ (1477 – 1535) στην «Ουτοπία», και ο Μακιαβέλι (1469 – 1527) σημείωνε ότι «το ιδανικό για τον Ηγεμόνα είναι να διαθέτει το πρώτο είδος μυαλού. Αλλά και με το δεύτερο κάνει τη δουλειά του…». Από τα πρώιμα εργαστήρια των σκαπανέων της πολιτικής φιλοσοφίας για την «καλή» εθνική διακυβέρνηση και με μακραίωνες πρακτικές «διαρκούς πολέμου για διαρκή ειρήνη», ο κόσμος των εξαντλημένων νικητών της ναπολεόντειας ιδέας οδηγήθηκε στη νέα «Ευρωπαϊκή Συμφωνία» για την εμπέδωση της ειρήνης, η οποία θα λειτουργούσε ως φραγμός στη βαρβαρότητα και το χάος των Ναπολεόντειων πολέμων. Η φρίκη, πίστευαν οι άνθρωποι, δεν θα επαναλαμβανόταν ποτέ πια.

Αλλά και κάθε φορά, γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ, που ο κόσμος καταστρεφόταν με ένα νέο ξέσπασμα βίαιου κυνισμού και μεταβαλλόμενων συμμαχιών, «κάθε φορά πρόβαλλε η απαίτηση για κάτι που θα μπορούσε να κάμψει τα βραχυπρόθεσμα εθνικά συμφέροντα προς όφελος ενός παγκόσμιου κοινού αγαθού».

Οι διεθνείς οργανισμοί

Η ιδέα της καλής «διακυβέρνησης του κόσμου», αυτή που σηματοδότησε την απαρχή της πολυμέρειας και των διεθνών οργανισμών, που εκκόλαψε τις παράλληλες ιδέες της κοσμικής αρμονίας, της «ειρήνης για την εποχή μας», της «παγκόσμιας αδελφοσύνης», είτε ως Κοινωνία των Εθνών είτε ως ΟΗΕ είτε ως Διεθνής Ερυθρός Σταυρός κ.λπ., επανερχόταν κάθε φορά –πάντα ύστερα από σαρωτικές καταστροφές– σαν άπιαστο όνειρο για μια «αυτοκρατορία δικαίου», για «οικουμενική γλώσσα», για οριστική απάντηση στο θέμα της ειρήνης και του πολέμου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συνεργασίας των λαών, της ευημερίας και της ανάπτυξης.

Ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ μελετά αυτά τα θέματα και συνθέτει με μοναδικό τρόπο τη μεγάλη μετάβαση –που εκτυλίχθηκε στο πλαίσιο δύο αιώνων, του 19ου και του 20ού– «από μια εποχή στην οποία επικρατούσε πίστη στην ιδέα των διεθνών οργανισμών, σε μια εποχή στην οποία η πίστη αυτή χάθηκε». Η διαυγής και εκπληκτική καταγραφή και αφήγηση της ιδέας της διακυβέρνησης του κόσμου και της εξέλιξής της, σε ένα από τα καλύτερα βιβλία του 2012, σήμερα θέτει ένα μεγάλο ερώτημα σχετικά με το όνειρο: τι έχει απομείνει από όλα αυτά;

Τα εργαστήρια σκέψης του Σαιν Σιμόν και του Αύγουστου Κοντ για τον καθορισμό της αλήθειας των πραγμάτων της ανθρωπότητας, του Μπένθαμ, του Καντ, του Μαρξ, ή και της φερώνυμης «ελπιδοφόρας» ιδέας του Ρωσοεβραίου γιατρού Λούντβικ Ζαμένχοφ, του Dr. Esperanto, για την παγκόσμια γλώσσα, δεν ήταν και τόσο εύκολη υπόθεση.

Η ιδέα της ορθολογικής υπερεθνικής παγκόσμιας διακυβέρνησης και της τέχνης της ήταν απλώς μια εκδοχή εντός ενός πολύ ευρύτερου φάσματος κοσμικών διεθνιστικών ουτοπιών που κάλυψαν τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων και έθρεψαν μια τεράστια ποικιλία απόψεων και πρακτικών.

Ωστόσο, αυτό που ξεκίνησε ως ευρωπαϊκή ή δυτική υπόθεση για το μέλλον του σημερινού κόσμου, με θιασώτες του ελεύθερου εμπορίου, κομμουνιστές, διεθνιστές, αναρχικούς και εθνικιστές να προβάλλουν τα δικά τους ριζοσπαστικά οράματα για μια διεθνή αρμονία, αναμειγνύοντας ουτοπικές μυθοπλασίες του Ιουλίου Βερν και του Χ. Τζ. Γουέλς με τα σχέδια της εσπεράντο, τα όνειρα για μια καθολική επιστήμη της πληροφορίας και τους νομικούς κώδικες ενός δικαστηρίου για όλη την ανθρωπότητα, με τους ναυαλιστές Βρετανούς και Αμερικανούς σχεδιαστές του «αμερικανικού αιώνα», να στηρίζουν τη δημιουργία ενός ενιαίου παγκόσμιου οργανισμού ασφαλείας, εξελίχθηκε σε κάτι ρευστό και άδηλο για τον 21ο αιώνα. Σε μια εποχή δυστοπιών, που ο ΟΗΕ απαξιώνεται, η αμερικανική ισχύς υποχωρεί, η Ευρώπη δοκιμάζει τη συνοχή της και που ασταθείς συνασπισμοί ισχύος ή κοντόθωρες δυνάμεις της αγοράς απειλούν και πάλι μεγάλα τμήματα του κόσμου, το βιβλίο αυτό δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο.

«Ισως», σημειώνει ο Μαζάουερ, «κάπου στο μέσο των διεθνών τελετουργιών, ανάμεσα στην παγκόσμια κυβέρνηση και την κατάργηση της κυβέρνησης, βρίσκεται το όραμα της οργανωμένης συνεργασίας μεταξύ των εθνών. Πίσω από ένα πλέγμα ελπίδων, φαντασίας και φόβων να βρίσκεται το όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος εντός των δυνατοτήτων και των ικανοτήτων μας», με το απόφθεγμα του Τόμας Πέιν να σφίγγει τον λαιμό της Ευρώπης σαν τον βρόγχο του ομιλητή στη συνέλευση των αρχαίων Λοκρών: «πολύ πυκνοκατοικημένη από βασίλεια για να έχει μακροχρόνια ειρήνη».

Στα… χαρτιά

«Οι πολιτικοί εκπρόσωποί μας… συζητούν για μεταρρυθμίσεις και κάνουν μεγαλεπήβολες δηλώσεις για παγκόσμιους στόχους, οι περισσότεροι από τους οποίους μένουν στα χαρτιά… Συνεχίζουν να μεταβιβάζουν την εξουσία σε ειδήμονες και ιδιοτελείς αυτορρυθμιζόμενους φορείς στο όνομα της αποτελεσματικής παγκόσμιας διακυβέρνησης, ενώ τους παρατηρεί ένα σκεπτικιστικό και αποξενωμένο κοινό. Η ιδέα της κυβέρνησης του κόσμου γίνεται όνειρο του χθες».

http://www.kathimerini.gr/755795/article/politismos/vivlio/h-pagkosmia-diakyvernhsh

 

Παγκόσμια διακυβέρνηση: ανθρώπινη ή απάνθρωπη;

Ν. Μουζέλης, ΤΟ ΒΗΜΑ,  04/06/2000

Η συνάντηση του Βερολίνου, καθώς και αυτή της Φλωρεντίας που προηγήθηκε, αποτελεί μια προσπάθεια συγκρότησης ενός νέου προοδευτικού, κεντροαριστερού λόγου, ικανού να δώσει ανθρώπινες λύσεις στα προβλήματα διακυβέρνησης που η παρούσα μορφή παγκοσμιοποίησης έχει δημιουργήσει.

Ενας είναι ο κεντρικός προβληματισμός στον οποίο οι ηγέτες των 15 χωρών που θα λάβουν μέρος καλούνται να πάρουν θέση: η σχετικά πρόσφατη και ραγδαία απελευθέρωση των αγορών που χαρακτηρίζει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα έχει από τη μια μεριά αυξήσει κατά πρωτοφανή τρόπο την παραγωγικότητα και τον πλούτο σε παγκόσμια κλίμακα· ενώ από την άλλη αυτός ο πλούτος κατανέμεται κατά εξαιρετικά άνισο τρόπο ­ και σε εθνικό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Με άλλα λόγια, ο παγκόσμιος εκσυγχρονισμός, που κυρίως βασίζεται στην ψηφιακή τεχνολογία και στο άνοιγμα των αγορών, λύνει μεν το πρόβλημα της παραγωγής πλούτου αλλά οξύνει το πρόβλημα της δίκαιης κατανομής του. Γιατί, αντίθετα με αυτό που πιστεύουν οι νεοφιλελεύθεροι οπαδοί του Hayek και του Friedman, το περίφημο «trickle down effect» (η διάχυση, δηλαδή, του παγκόσμιου πλούτου προς τα οικονομικά ασθενή στρώματα) δεν πραγματοποιείται ­ ιδίως σε φτωχές χώρες που δεν έχουν μια οικονομική υποδομή που θα τους επέτρεπε να επωφεληθούν από την ένταξή τους στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.

Ετσι από τη μια μεριά βλέπουμε μια κυριολεκτικά τερατώδη συγκέντρωση πλούτου στην κορυφή της παγκόσμιας κοινωνικής πυραμίδας (ένας μικρός αριθμός ατόμων έχει εισοδήματα που ξεπερνούν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν πολλών φτωχών χωρών)· ενώ από την άλλη το 1/5 περίπου της ανθρωπότητας ζει κάτω από συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Και αυτό συμβαίνει σ’ ένα πλαίσιο όπου όχι μόνο οι εύποροι αλλά και οι φτωχοί του κόσμου τούτου έχουν ενταχθεί, μέσω της τεχνολογικής επανάστασης των ΜΜΕ, στην ραγδαίως εξαπλούμενη παγκόσμια καταναλωτική κουλτούρα. Με άλλα λόγια, η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί ανάγκες ευρείας κατανάλωσης στους πάντες, ενώ συγχρόνως αποκλείει από τη δυνατότητα ικανοποίησης αυτών των αναγκών τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων του πλανήτη.

Με βάση τα παραπάνω, το ζητούμενο στη συνάντηση του Βερολίνου είναι μια ρύθμιση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος που δεν θα εξασφαλίζει μόνο την καλή λειτουργία των αγορών αλλά και τη δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου. Είναι ακριβώς η στάση πάνω σ’ αυτό το καίριο θέμα που θα κρίνει αν οι 15 «προοδευτικοί» αρχηγοί κρατών – κυβερνήσεων της συνάντησης του Βερολίνου αξίζουν ή όχι αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Αν λίγο πολύ δεχθούν μοιρολατρικά την κυριαρχούσα νεοφιλελεύθερη μορφή της παγκοσμιοποίησης προτείνοντας απλώς διάφορους τρόπους προσαρμογής στο παγκόσμιο status quo (π.χ. παραπέρα εξάπλωση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, περισσότερη εξοικείωση των πληθυσμών με τις νέες τεχνολογίες, επανεκπαίδευση, διά βίου εκπαίδευση κτλ.), τότε ο όρος προοδευτικός δεν τους αξίζει. Και αυτό γιατί σ’ αυτή την περίπτωση οι διαφορές τους με τις συντηρητικές πολιτικές ελίτ, αν υπάρχουν, θα είναι ποσοτικές παρά ποιοτικές.

Αν από την άλλη μεριά οι 15 ηγέτες διαχωρίσουν σαφώς την ανάπτυξη της τεχνολογίας από τον τρόπο ελέγχου της και αν διακηρύξουν χωρίς περιστροφές πως το σημερινό καθεστώς ελέγχου είναι απαράδεκτο και χρήζει ριζικής αλλαγής, τότε μόνο θα μπορεί κανείς να μιλάει για προοδευτικότητα. Πιο συγκεκριμένα η κεντρική αρχή μιας προοδευτικής διακυβέρνησης του παγκόσμιου συστήματος πρέπει να είναι «όχι απελευθέρωση των αγορών χωρίς συγχρόνως κοινωνικά μέτρα προστασίας αυτών που αυτή η απελευθέρωση περιθωριοποιεί». Αν η παραπάνω αρχή υιοθετηθεί στα σοβαρά, οδηγεί σε μέτρα όπως:

* Φορολογία των χρηματιστηριακών συναλλαγών με σκοπό και την πάταξη του χρηματιστικού τζόγου και την εξεύρεση πόρων για τη σοβαρή στήριξη περιθωριοποιουμένων οικονομιών.

* Εξάλειψη του υπέρογκου χρέους των φτωχών χωρών προς τις πλούσιες.

* Κατάργηση των λεγομένων tax heavens (φορολογικοί παράδεισοι) και συντονισμός των κρατικών φορολογικών πολιτικών με σκοπό τον τερματισμό της συστηματικής φοροδιαφυγής του πολυεθνικού κεφαλαίου.

* Αποδοχή ενός σχεδιασμού που θα στοχεύει στην εξάλειψη της πείνας παντού στον πλανήτη τις δύο ερχόμενες δεκαετίες κτλ.

Σε πολλούς στοχαστές τα παραπάνω μέτρα φαίνονται τελείως ουτοπικά. Σε έναν κόσμο όπου, λόγω της παγκοσμιοποίησης, το κράτος-έθνος δεν είναι ικανό να ελέγξει τις κινήσεις των πανίσχυρων πολυεθνικών εταιρειών, μια παγκόσμια διακυβέρνηση που θα στοχεύει στον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού σίγουρα θα αποτύχει.

Οπως εξήγησα σε ένα προηγούμενο άρθρο μου («Το Βήμα», 12.3.2000), η θεωρία περί της περιθωριοποίησης ή και έκλειψης του κράτους-έθνους είναι ένας μύθος. Νομίζω ότι οι ηγεσίες ενός μικρού αριθμού ισχυρών κρατών-εθνών όχι μόνο δημιούργησαν τη μονόπλευρη φιλελευθεροποίηση των αγορών που βλέπουμε σήμερα αλλά και έχουν τη δυνατότητα να την οδηγήσουν προς μια αληθινά προοδευτική κατεύθυνση. Γιατί αν υπάρξει πολιτική βούληση, η σημερινή τεχνολογία σε συνδυασμό με την υψηλή παραγωγικότητα δημιουργεί αντικειμενικές συνθήκες που κάνουν δυνατό τον εξανθρωπισμό του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Ηρθε η στιγμή οι 15 προοδευτικοί ηγέτες να μας δείξουν έμπρακτα την προοδευτικότητά τους.

Ο κ. Νίκος Μουζέλης είναι καθηγητής στη London School of Economics.

Τρίτη, 4 Μαρτίου 2014

Έτσι προωθείται η Παγκόσμια Διακυβέρνηση – Ποινές στις χώρες που προστατεύουν τους εργαζομένους τους

ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΕΠΙΒΟΛΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΤΑΙΡΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Το Σύμφωνο Συνεργασίας των δύο πλευρών του Ειρηνικού (ΤΤΡ) που παρουσιάστηκε σαν μία εμπορική συμφωνία και υπήρξε προϊόν σκληρής διαπραγμάτευσης υπό συνθήκες μιας μυστικότητας άνευ προηγουμένου, ουσιαστικά είναι μία εξαναγκαστική μεταβίβαση εξουσίας από τα κράτη και τους υπηκόους τους σε ξένες εταιρείες. Από τον Δεκέμβριο του 2012, 11 κράτη (Αυστραλία, Μπρουνέι, Καναδάς, Χιλή, Μαλαισία, Μεξικό, Νέα Ζηλανδία, Περού, Σιγκαπούρη, Βιετνάμ και ΗΠΑ) εμπλέκονται στην πιθανότητα περαιτέρω παραχώρησης εξουσιών τους στο μέλλον, λόγω της συμπερίληψης ενός ασυνήθιστου «συμφώνου προσκόλλησης».

Ενώ το κοινό, το Κογκρέσο των ΗΠΑ και ο Τύπος κλειδώθηκαν έξω, 600 σύμβουλοι επιχειρήσεων συναντήθηκαν πίσω από κλειστές πόρτες με αξιωματούχους των κυβερνήσεων που συμμετείχαν στην υπογραφή, για να ολοκληρώσουν το κείμενο της παγκοσμίως μεγαλύτερης πολυεθνικής εμπορικής συμφωνίας, η οποία προβλέπει και την επιβολή ποινών στις χώρες που προστατεύουν τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές ή το περιβάλλον. Ένα απόσπασμα του συμφωνητικού των 30 κεφαλαίων που διέρρευσε αποκαλύπτει ότι οι διαπραγματευόμενοι έχουν ήδη συμφωνήσει σε πολλούς ριζοσπαστικούς όρους, που παραχωρούν εκτεταμένα νέα δικαιώματα και προνόμια στους ξένους επενδυτές και προβλέπουν την επιβολή τους εξωδίκως, μέσω δικαστηρίων «επενδυτή εναντίον κράτους».

Με αυτόν τον τρόπο, θα δίδεται στις εταιρείες ειδικό προνόμιο αμφισβήτησης των νόμων, των κανονισμών και των δικαστικών αποφάσεων. Οι αλλοδαπές εταιρείες θα μπορούν να υφαρπάζουν απεριόριστα ποσά από τα χρήματα των φορολογουμένων ως αποζημίωση για «οικονομικές ζημίες» στα «προσδοκώμενα μελλοντικά κέρδη» που θα προκαλούντο από ενέργειες για την προστασία της εγχώριας οικονομίας, της δημόσιας υγείας, των εργαζομένων, του περιβάλλοντος, της χρήσης της γης και άλλους νόμους που εκείνες θα ισχυριζόταν ότι υπονομεύουν τα νέα τους προνόμια, βάσει του ΤΡΡ.

Η Lori Wallach, διευθύντρια του Public Citizen’s Global Trade Watch (σημ. τ.μ: ειδικό τμήμα της Ένωσης Καταναλωτών Public Citizen), ανέφερε ότι άπαξ και συμφωνηθεί αυτό το άκρως απόρρητο ΤΡΡ, οι κανονισμοί του θα παγιωθούν. Κανένας κανονισμός δεν θα μπορεί να αλλάξει χωρίς την ομόφωνη συμφωνία όλων των κρατών που συμμετείχαν στην υπογραφή του συμφωνητικού. Σ’ όλο τον κόσμο οι άνθρωποι θα είναι εγκλωβισμένοι στην εξουσία των εταιρειών.

Την είδηση διαβάσαμε στο περιοδικό Hellenic Nexus στο τεύχος Ιανουαρίου το οποίο και σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα να αγοράζετε για να ενημερώνεστε.

Πηγή: http://pisoapothnkoyrtina.blogspot.com/2014/03/blog-post_3293.html#ixzz2vOLiihM8