Η αριστερή πλειοψηφία της ΟΛΜΕ και οι διαγραφές…

Leonid Afremov

Του Νίκου Τσούλια

Αναρωτιέμαι και απορώ. Είναι δυνατόν η καθαρόαιμη αριστερή πλειοψηφία στην ΟΛΜΕ να μην μπορεί να αναλύει με έναν σχετικά απλό τρόπο την κοινωνική, πολιτική και εκπαιδευτική πραγματικότητα, για να προάγει τους στόχους της δημόσιας εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού κινήματος; Είναι δυνατόν να πηγαίνει από το ένα συνδικαλιστικό λάθος στο άλλο, χωρίς να κάνει την αυτονόητη αυτοκριτική, χωρίς να αντλεί τα στοιχειώδη διδάγματα από τις προηγούμενες αποτυχημένες ενέργειές της; Είναι δυνατόν στις αντι-εκπαιδευτικές κινήσεις του Υπουργείου Παιδείας να μην έχει τη δυνατότητα να συσπειρώνει τους εκπαιδευτικούς, αλλά αντίθετα να διαιρεί και να επιμερίζει τον εκπαιδευτικό κόσμο και τελικά να τον οδηγεί από ήττα σε ήττα;

ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ, “ΤΟ ΕΘΝΟΣ” γ΄ μέρος

 

 

«Η γέννηση ενός νέου κόσμου»

 

«Από το 1925-1930 πήγα τρεις φορές στη Σοβιετική Ρουσία κι έμεινα συνολικά δυο χρόνια, γυρίζοντας από το Μινσκ έως το Βλαδιβοστόκ και από το Μούρσμανσκ έως την Μπουχάρα και το Εσμιατζίν», τοποθετεί ο ίδιος ο Καζαντζάκης τα ταξίδια του χρονικά.