Θα ζήσουμε με φορολογίες επί φορολογιών;

Σύνταγμα & Λυκαβηττός, 1966

Του Νίκου Τσούλια

      Είναι μια πραγματικότητα η βαθιά πολύπλευρη κρίση και ο μεγάλος δανεισμός της χώρας μας. Είναι μια πραγματικότητα ότι η οικονομία μας είναι όμηρος των δεσμεύσεών της απέναντι στους δανειστές, ότι είναι δέσμια των επιλογών της τρόικα. Αλλά, είναι δυνατόν η οικονομία μας να μην έχει κάποιο περιεχόμενο και κάποιους προσανατολισμούς εξόδου από την κρίση; Είναι δυνατόν η κυβέρνηση να μην έχει ένα κάποιο σχέδιο υπέρβασης από τη σημερινή κατάμαυρη εικόνα της οικονομικής κατάστασης του λαού μας;

      Τα ερωτήματα είναι αυτονόητα και επιτακτικά, αφού το μόνο που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι οι φορολογίες επί φορολογιών, οι διαρκείς περικοπές, η αλματώδης αύξηση της ανεργίας, η όλο και πιο βαθιά ύφεση, η νέκρωση της αγοράς, η απελπισία των νέων, η επέκταση των ζωνών φτώχειας. Είναι πολιτικά απαράδεκτο να μην μπορεί το ελληνικό κράτος – με την ευθύνη της κυβέρνησης – να μην μπορεί να μειώσει τη μεγάλης έκτασης φοροδιαφυγή, που είναι και μια από τις πιο βασικές αιτίες της οικονομικής κρίσης μας. Μια πολιτεία χρόνια και χρόνια, δεκαετίες και δεκαετίες διαπιστώνει τη γιγάντωση της φοροδιαφυγής και παρακολουθεί την όλη εξέλιξη σαν μακρινός παρατηρητής, χωρίς να διαμορφώνει μια περιεκτική και συνεκτική οικονομική πολιτική για να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη πληγή της χώρας μας. Τελικά είναι μια εν τοις πράγμασι ομολογία αποτυχίας, μια ομολογία διαχρονικής γενικής αποτυχίας όλων των κυβερνήσεων.

      Και το όλο ζήτημα είναι θεμελιακό γιατί δεν αφορά απλά και μόνο την πολιτική των εσόδων του δημοσίου, αλλά συνδέεται με μια πολιτισμική ανηθικότητα, με μια ευρεία ανεντιμότητα πολιτών και κράτους. Γιατί στη χώρα μας συμβαίνει το φοβερό παράδοξο, οι συνεπείς πολίτες να πληρώνουν ξανά και ξανά ακόμα και τους φόρους που δεν πληρώνουν οι επιτήδειοι και οι απατεώνες. Και αυτή η αντιστροφή του ορθολογισμού και η παρακμιακή λειτουργία είναι απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης και του κράτους.

      Ας δούμε πώς προσεγγίζει μια έγκυρη εφημερίδα το όλο ζήτημα. «Είναι η νοοτροπία που καλλιέργησε όλα αυτά τα χρόνια την εικόνα της γενικευμένης ανομίας, της αποδοχής των παρανομιών, της ατιμωρησίας των ενόχων, της αρπαχτής και των μικρών και μεγάλων ρουσφετιών. Αλλά αυτή η εκδοχή του Δημοσίου – δυνάστη για τους πολλούς και ευεργέτη για τους λίγους και εκλεκτούς είναι που κατέστρεψε τη χώρα. Και θα την αποτελειώσει αν δεν την καταστρέψουν τη νοοτροπία οι ίδιοι οι πολίτες. Ενάντια στους δήθεν συμπολίτες δυνάστες τους». (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 2.11.2013)

      Στη χώρα μας πέραν της βασικής ταξικής κοινωνικής κατηγοριοποίησης έχει αναπτυχθεί και μια άλλη εξίσου ισχυρή κατηγοριοποίηση με βάση τη συμπεριφορά κράτους και πολιτών απέναντι στους Νόμους. α) Κατηγορία πολιτών που τηρούν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο δημόσιο, δηλαδή στην κοινωνία και σ’ όλους τους άλλους πολίτες. β) Κατηγορία πολιτών που δεν τηρούν τους νόμους, γιατί αυτοπροσδιορίζονται ως «μάγκες» και επιτήδειοι. γ) Κατηγορία φτωχών πολιτών που δεν μπορούν να τηρήσουν τους νόμους όσον αφορά τις οικονομικές οφειλές.

      Όσοι επιμένουν να βλέπουν και να αναλύουν τις κοινωνικές δυνάμεις με βάση μόνο τον άξονα «εργαζόμενοι – κεφάλαιο» κάνουν – φυσικά κατά τη γνώμη μου – φοβερό πολιτικό λάθος. Οι πολίτες που τηρούν τους νόμους και σέβονται τους άλλους πολίτες ξέρουν πολύ καλά ότι αιτία της κακοδαιμονίας δεν είναι μόνο ο άγριος καπιταλισμός. Ξέρουν ότι μαζί με την εκμετάλλευση του καπιταλισμού είναι και η εκμετάλλευση των κάθε λογής και πολυπληθών απατεώνων της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

      Αλλά ο πρώτος και ο καλύτερος θεσμός που όχι απλά και μόνο δεν τηρεί την εφαρμογή του Νόμου, ως οφείλει, αλλά τον ποδοπατεί είναι το Κράτος. Αρκεί ένα παράδειγμα για να ερμηνευτεί η θεσμική μας παράνοια. Η χώρα μας είναι γεμάτη από αυθαίρετα κάθε μορφής. Για το Κράτος μας και για τις κυβερνήσεις μας τα αυθαίρετα είναι τύποις αυθαίρετα. Το ίδιο το κράτος (δήμοι κλπ) δίνει νερό, φως, τηλέφωνο και όποια άλλη δημόσια υπηρεσία ζητήσουν οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων χωρίς καμιά αντίρρηση.

      Αλλά πώς μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και να κυριαρχήσει έστω σε γενικές γραμμές ο ορθολογισμός, για τον οποίο καμαρώνουμε ότι γεννήθηκε στη χώρα μας, όταν οι κυβερνήσεις είναι οι βασικοί δυνάστες των πολιτών που σέβονται τους νόμους; Πώς μπορεί να γίνει αναδιανομή του εθνικού πλούτου και να βρουν εργασία οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι και νέοι μας όταν ως κοινωνία, ως κοινωνικά κινήματα, ως προοδευτικά πολιτικά κόμματα δεν έχουμε κάνει ζήτημα πρώτης προτεραιότητας την αντιμετώπιση του μαζικού πλιάτσικου;

Πανεπιστημίου 1956

Οι φωτογραφίες είναι από:

http://www.skyscrapercity.com/showthread.php?t=366000&page=66