35ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ: νέα δημιουργική συλλογικότητα

 

 

 

 

IBBETSON, Julius Caesar, George Biggins’ Ascent in Lunardi’ Balloon, 1785

 

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Με δεδομένο ότι το Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ γίνεται στην πιο δύσκολη για τη μεταπολιτευτική περίοδο για τη χώρα μας και για τους εργαζόμενους είναι αναγκαία μια γενναία ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας πέραν από τα απλοϊκά σχήματα της μανιχαϊκής σκέψης, του «άσπρου – μαύρου», του «εμείς και οι όλοι οι άλλοι», σχήματα που δεν μπορούν ούτε καν να περιγράψουν σε γενικές γραμμές το πώς οφείλουμε να δράσουμε ως κοινωνικό κίνημα.

      Τι πρέπει να κάνουμε, τι πρέπει να εγκαταλείψουμε και τι οφείλουμε να καλλιεργήσουμε και να αναπτύξουμε για να αναλύσουμε το σημερινό σύνθετο πολιτικό τοπίο της σημερινής συγκυρίας; Οι προσεγγίσεις εκείνες που διατρέχονται από απλουστεύσεις, από βερμπαλισμούς, από καθαρότητες των παραταξιακών λόγων, από ιδεολογική μονομέρεια, από ακτιβισμούς σήμερα είναι και φαντάζουν ως θεωρητικές επινοήσεις ενός αυτοαναφορικού συστήματος που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να αυτό-επιβεβαιώνεται μέσα σ’ ένα κλειστό σύστημα χωρίς τελικά να παράγει καμιά «κίνηση», κανένα αποτέλεσμα. Σήμερα απαιτείται μετριοπάθεια του λόγου, μια μετριοπάθεια που θα αναγνωρίζει τις μεγάλες δυσκολίες και θα θέτει το υπόστρωμα για να συσπειρώσει τους εργαζόμενους, γιατί οι μεγαλοσχημίες σε συνθήκες δραματικού περιορισμού των δικαιωμάτων μας μόνο απογοήτευση προσφέρουν. Αυτό το επιβεβαιώνει η απλή πραγματικότητα που βιώνουμε και δεν αρκεί παρά μόνο απλός ορθολογισμός για να το δούμε.

      Σήμερα απαιτείται σχετικοποίηση του παραταξιακού λόγου προκειμένου να διαμορφωθούν ευρείες και ουσιαστικές πλειοψηφίες στους θεσμούς των συνδικάτων. Δεν αρκούν οι πλειοψηφίες στο πρόγραμμα δράσης ούτε οι πλειοψηφίες των γενικόλογων θέσεων. Χωρίς ουσιαστικές πλειοψηφίες δεν μπορεί να υπάρξει συνδικαλιστική δράση, ιδιαίτερα στη σημερινή περίοδο.

     Βασικός και στρατηγικός στόχος πρέπει να είναι η διαμόρφωση ταξικής συνείδησης στους εργαζομένους. Αν δεν μπορέσαμε ως δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα να αντισταθούμε όσο απαιτούσαν οι επιταγές της εποχής μας, οφείλεται – κατά τη γνώμη μου – κυρίως στη σχεδόν παντελή έλλειψη ταξικής συνείδησης και στην υπερτροφική ανάπτυξη μιας πολυκερματισμένης κλαδικής νοοτροπίας, η οποία και υπονόμευε ευθέως κάθε απόπειρα δημιουργίας ταξικής συνείδησης και συνολικής αποτελεσματικής δράσης.

      Σήμερα τα καίρια ζητήματα τίθενται όχι για την όποια παραδοσιακού τύπου επέκταση των δικαιωμάτων μας αλλά για την επαναθεμελίωση των βασικών σημείων του εργασιακού χάρτη των δημοσίων υπαλλήλων. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μπορούν το επόμενο διάστημα να γίνουν κλαδικές ρυθμίσεις. Σήμερα οι απαιτήσεις θέτουν στην πρώτη γραμμή της δράσης μας το ζήτημα της εργασίας και της ανεργίας, τον βασικό μισθό, την υγειονομική περίθαλψη, τη σύνταξη, την ασφάλιση. Σήμερα οφείλουμε να ξαναδημιουργήσουμε από την αρχή τις κατακτήσεις μας γενικά στο δημοσιοϋπαλληλικό χώρο. Ως εκ τούτου ο ρόλος της ΑΔΕΔΥ και η σημασία του Συνεδρίου είναι καθοριστικοί παράγοντες για κάθε επιμέρους κλαδική δράση.

      Το συνδικαλιστικό κίνημα, ως κίνημα δημοκρατικό και προοδευτικό, δεν μπορεί παρά να προκρίνει εκείνες τις πολιτικές διακυβέρνησης που θα έχουν ως θεμέλιό τους την παραγωγική ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας και την ανακατανομή του εθνικού προϊόντος υπέρ των εργαζομένων. Η προαγωγή της ταξικής συνείδησης συνδέεται με μια πολιτικοποιημένη λειτουργία και αποστολή των κοινωνικών κινημάτων.

      Αυτή η αντίληψη σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συνδέεται με τις κομματικές επιδιώξεις συγκεκριμένων πολιτικών φορέων. Γιατί αφενός θα εντείνει τον παραταξιακό διαχωρισμό και επομένως θα δυσκολεύει στη σύνθεση των αποφάσεων του συνδικαλισμού και αφετέρου θα υπονομεύσει την όποια αυτονομία έχει κατακτήσει στη μέχρι τώρα πορεία του.

      Η καλλιέργεια της ταξικής συνείδησης – που είναι το σημαντικότερο στοιχείο για την αποτελεσματικότητα των συνδικάτων – για να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο οφείλει να στηρίζεται σε μια ουσιαστική ενότητα των εργαζομένων. Για παράδειγμα η ενιαία συνδικαλιστική έκφραση – όπως την αποτύπωνε μέχρι τώρα η ΑΔΕΔΥ – και η οποία περιελάμβανε εργαζόμενους των «ίδιων προσόντων» με τεράστιες μισθολογικές αποκλίσεις δεν μπορεί να έχει καμιά προοπτική ουσιαστικής σύγκλισης των επιμέρους κλαδικών χώρων.

      Υπάρχει και το θέμα της ιεράρχησης των στόχων. Σ’ αυτούς το πρώτο ζήτημα έχει τεθεί από την ίδια την πραγματικότητα. Η δραματική μείωση του μισθού ιδιαίτερα των νεοδιόριστων δημόσιων υπαλλήλων ουσιαστικά διχοτομεί την οικονομική πάλαι ποτέ ενιαία εικόνα τους. Ο μισθός των νεοδιόριστων δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό μισθού. Είναι ένα «επίδομα» που δεν αρκεί ούτε για τα στοιχειώδη (νοίκια, πάγιοι λογαριασμοί κλπ) και εκτός διατροφής έξοδα. Απ’ εδώ οφείλει η ΑΔΕΔΥ να κτίσει τη νέα συνδικαλιστική της δράση.

      Εξ όλων αυτών καθίσταται κρίσιμος και ιδιαίτερα σημαντικός ο ρόλος του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος για το επόμενο διάστημα, ρόλος που επιτάσσει την εγκατάλειψη των συντεχνιακών πρακτικών και την προαγωγή μιας ουσιαστικής ενότητας των εργαζομένων. Η καινούργια ελπίδα ή θα γεννηθεί από μια νέα δημιουργική συλλογικότητα ή απλώς δεν θα υπάρξει!

 

NAGY BALOGH, Jαnos, Hungarian painter (b. 1874, Budapest, d. 1919, Budapest), Women Harvesting Potatoes