Ποιος είναι ο ρόλος της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας;

 

Las Meninas (Conjunto) No. 1, c.1957, Pablo Picasso

 

Του Νίκου Τσούλια

      Τίθεται τελικά και ένα τέτοιο ερώτημα, ένα ερώτημα για το τι μπορεί να είναι μια εκπαιδευτική πολιτική για το Υπουργείο Παιδείας. Μπορεί κάποιος και αναλύει τις επιλογές διάλυσης της θεσμικής εκπαίδευσης που προκρίνει η ηγεσία του εν λόγω Υπουργείου: αποδόμηση του τεχνολογικού λυκείου, προχειρότητα και ασχετοσύνη στις ρυθμίσεις του γενικού λυκείου, υποχρηματοδότηση που αναιρεί πλέον και τις πιο στοιχειώδεις λειτουργικές κινήσεις των σχολείων, έλλειψη ενός εθνικού σχεδίου για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης κλπ.

 

Νέο σύστημα Πρόσβασης: Παλιά υλικά σε νέα περιβάλλοντα

 

 

Karmockow Aslan, ‘Return’

 

του Ανδρέα Παπαδαντωνάκη

 

 

Προσαρμόζοντας ρητορικό ερώτημα του Αθ. Ευταξία (1900), ο εκλιπών Αλέξης Δημαράς, αναρωτιόταν το 2007:

«Πού του πεπολιτισμένου κόσμου ηκούσθη την σήμερον τυπική – γενική εκπαίδευσις μεταβαλλομένη εις απλήν θεραπαινίδα της πανεπιστημιακής τοιαύτης και προσαρμοζομένη προς μόνας τας ανάγκας ταύτης;»

Η επίκαιρη απορία, επανέρχεται σχεδόν σε κάθε «μεταρρύθμιση» ή απόπειρα μεταρρύθμισης μεταπολιτευτικά. Και αυτό επειδή, η θεώρηση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ως προγυμναστικού σταδίου για το Πανεπιστήμιο έχει ισχυρές και διαχρονικές ρίζες.