Ίσως

Του Νίκου Εγγονόπουλου

 

 Βρέχει… Κι ὅμως λυποῦμαι νὰ σᾶς τὸ πῶ: ἦταν, νά, ἕνα σπίτι, ἕνα μεγάλο θεώρατο σπίτι.
Ἤτανε ἔρημο. Δὲν εἶχε κανένα παράθυρο, κι εἶχε ὅλο μπαλκόνια καὶ μιὰ μεγάλη καπνοδόχο.
Ἐκεῖ καθόταν μιὰ κοπέλλα δίχως μάτια, ποὺ ἀντὶς γιὰ φωνὴ εἶχε ἕνα λουλούδι. Μὲ ρώτησε:

-Μὰ τὶ εἴχατε καὶ καρφώνατε, ἔτσι, σήμερις ἀπὸ τὸ πρωΐ;

–Ἂ, τίποτες… τίποτες. Μιλοῦσα μὲ τὸν Ὄμηρο.

-Μὲ τὸν Ὄμηρο τὸν ποιητή;

-Ναί, μὲ τὸν Ὄμηρο τὸν ποιητή, καὶ μ’ ἕναν ἄλλο Ὄμηρο, ἀπ’ τη Μοσχόπολη αὐτὸς,
ποὺ ἔζησε ὅλη του τὴ ζωὴ πάνου στὰ δέντρα σὰν πουλί,
κι ὅμως ἤτανε γνωστός σὰν «ἄνθρωπος τοῦ γιοφυριοῦ» στὶς γειτονιὲς κοντὰ στὴ λίμνη.

 

«Μην ὁμιλεῖτε εἰς τὸν ὁδηγόν», 1938