Η διαρκής «νεότητα» των εκπαιδευτικών

Delacroix Eugene (1798 – 1863), Ντελακρουά Εζέν

Επεισόδιο του Ελληνικού Αγώνα, 1856

 

Του Νίκου Τσούλια

     Τι σημαίνει άραγε να «μην πρέπει» να γερνάς με τα χρόνια που περνούν; Τι σημαίνει να εντρυφείς διαρκώς στους σχεδιασμούς και στα όνειρα, έστω και αν είναι αλλότρια, όταν ο χρόνος της ζωής σου γέρνει προς τα διαρκώς διαστελλόμενα πεδία της μνήμης και της νοσταλγίας; Τι σημαίνει να μη γεύεσαι της δικής σου ηλικίας το ζύγι αλλά να παρακολουθείς διαρκώς της νεότητας τα σημάδια και τα καμώματα;

Σχέσεις Ιστορίας και Κοινωνιολογίας: η περίπτωση του ελληνικού δευτεροβάθμιου σχολείου

Matrehin Alexander, ‘St. Basil’s Cathedral’

 

Δημήτρης Κ. Μαυροσκούφης

Σχολ. Σύμβουλος Φιλολόγων – Ειδικός επιστήμονας στο Α.Π.Θ.

1. Περίληψη.

   Στην ανακοίνωση επιχειρείται καταρχάς μια συνολική εξέταση των σχέσεων μεταξύ των δύο επιστημονικών πεδίων μέσα από τους ποικίλους μετασχηματισμούς τους από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Στη συνέχεια διερευνάται, με βάση τις εξελίξεις στο ελληνικό δευτεροβάθμιο σχολείο (Λύκειο), η σχέση του μαθήματος της Ιστορίας με εκείνο της Κοινωνιολογίας. Στην έρευνα αξιοποιούνται τα Αναλυτικά Προγράμματα (ΑΠ) και τα Προγράμματα Σπουδών (ΠΣ), τα Διδακτικά εγχειρίδια (ΔΕ), οι εγκύκλιοι για τις αναθέσεις διδασκαλίας των μαθημάτων στο εκπαιδευτικό προσωπικό, καθώς και ερευνητικά πορίσματα σχετικά με τη διδακτική πράξη. Τέλος, διατυπώνονται τα συμπεράσματα και κατατίθενται προτάσεις για τη διαμόρφωση μιας ισορροπημένης σχέσης μεταξύ των δύο γνωστικών αντικειμένων στο πλαίσιο του αιτήματος για τη διεπιστημονική προσέγγιση της γνώσης στο ελληνικό σχολείο.