Ο Διονυσάκης, ο σοφός

Vincent van Gogh: Evening: The Watch (-after Millet), Oil on canvas. Saint-Remy: Late Ocotober, 1889. Amsterdam: Van Gogh Museum.

 

 

 

Του Νίκου Τσούλια

    Τον θυμάμαι να βαδίζει πάντα αργά. Και αν ήταν με άλλον παρέα στο δρόμο πάντα σταματούσε κάθε τόσο, κοίταζε τον άλλο στα μάτια που του μιλούσε και ξανασυνέχιζε με άλλη κίνηση στο σώμα του, σαν να τον είχε επηρεάσει η στάση και η συζήτηση. Και όταν μιλούσε, πάλι δεν βιαζόταν. Ήταν υπομονετικός. Και άμα τον διέκοπτες, δεν θύμωνε· το αντίθετο, έδειχνε ότι τον βοηθούσε. Μιλούσε πάντα χαμηλόφωνα. Δεν τον θυμάμαι να εκνευρίζεται στην κουβέντα του. Τον θυμάμαι να μην επιμένει συνήθως στη δική του άποψη και κατέληγε πάντα με ερωτηματικό ή με ένα «ίσως».

Γιατί το λέμε έτσι;

Edge of a Wood

Théodore Caruelle d’Aligny  (French, Chaumes 1798–1871 Lyons)

 

Στον καθημερινό μας λόγο χρησιμοποιούμε διαχρονικές φράσεις λαϊκής σοφίας, την προέλευση των οποίων οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε.

Οι φράσεις αυτές κρύβουν μία μικρή ιστορία, με άγνωστους σε εμάς πρωταγωνιστές, η οποία αφενός έχει κάτι να μας διδάξει, και αφετέρου απεικονίζει γλαφυρά τον τρόπο ζωής και δράσης των ανθρώπων μίας άλλης εποχής.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων η λαϊκή αυτή σοφία, έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, αποδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την συνέχεια του Ελληνισμού, εφόσον τις ίδιες φράσεις χρησιμοποιούμε και σήμερα.

Οι άνθρωποι μπορεί να αλλάζουν ανάλογα με τις εποχές, ταυτόχρονα όμως, εύκολα διαπιστώνει κανείς, πως στην πραγματικότητα μοιραζόμαστε διαχρονικά τα ίδια πάθη, φόβους, ανησυχίες και ελπίδες.