Ὅταν μιὰν ἄνοιξη

Μανώλης Αναγνωστάκης

 

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου
κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη,
πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,
ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο
θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ  τὴ νιότη μας
καὶ τὰ ὄνειρά μας

Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες
μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο
ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου
παλιέ μου φίλε.

Η διανόηση, η δημοκρατία και το σχίσμα

του Νικόλα Σεβαστάκη

‘Εργο του Τίχανυ Λάγιος, 1912

Και τώρα τι; Aς δούμε κάποια από τα δεδομένα της συγκυρίας. Το περιλάλητο μνημονιακό μπλοκ βρίσκεται φυσικά στην εξουσία –νομοθετεί σωρηδόν και εν μέρει «εκτελεί»–, αλλά ως «φρόνημα» έχει περιοριστεί σε έναν γαλαξία μικρών αθηναϊκών κύκλων, σε κάποια γνωστά και πιο αφανή περιβάλλοντα. Από αυτές τις ομαδοποιήσεις παράγεται άφθονη ηγετική σωτηριολογία είτε η απελπισμένη θεωρία του παν-λαϊκισμού (σε ένα αρχιπέλαγος λαϊκισμών μια φούχτα τολμηρών που λένε την αλήθεια!). Και, βέβαια, όλο και περισσότερο, προβάλλει ένας επικίνδυνος υβριδισμός με προφανείς ολοκληρωτικές τάσεις, με επίκεντρο την άρνηση των εκλογών ως εθνικής καταστροφής και την πλήρη αυτονόμηση των «αγαθών ποιμένων» από το ποίμνιο.