Εξύμνηση της εργασίας

Το βαγόνι της τρίτης τάξης, πίνακας του Honoré Daumier.

 

Του Νίκου Τσούλια

«Η εργασία είναι πρώτα μια διαδικασία ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση, μια διαδικασία όπου ο άνθρωπος με τη δική του πράξη μεσολαβεί, ρυθμίζει και ελέγχει την ανταλλαγή της ύλης ανάμεσα στον εαυτό του και τη φύση. Την ύλη της φύσης ο ίδιος ο άνθρωπος την αντιμετωπίζει σαν μια φυσική δύναμη. Τις φυσικές δυνάμεις που ανήκουν στο σώμα του, τα μπράτσα και τα πόδια, το κεφάλι και τα χέρια, τα βάζει σε κίνηση για να ιδιοποιηθεί τη φυσική ύλη με μια μορφή χρήσιμη για τη δική του ζωή. Επενεργώντας με την κίνηση αυτή πάνω στη φύση που βρίσκεται έξω απ’ αυτόν και αλλάζοντάς την, αλλάζει ταυτόχρονα και τη δική του φύση. Αναπτύσσει τις δυνάμεις που κοιμούνται μέσα της και υποτάσσει στην κυριαρχία του το παιχνίδι των δυνάμεών της».

Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο

Έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα. Άλλοτε εξυμνείται και άλλοτε απαξιώνεται. Συχνά ιδεολογικοποιείται, αλλά και ενίοτε εκχυδαΐζεται. Οι υμνητές της την θεωρούν ως κινητήρια δύναμη της ιστορίας του ανθρώπου αλλά και ως βασικό παράγοντα και συντελεστή ανθρωποποίησης του ανθρώπου. Στην πολιτική, ο κόσμος της είναι ο μεγάλος αντίπαλος των δυνάμεων του κεφαλαίου και ταυτόχρονα ανάγεται στο κοινωνικό πεδίο που ανοίγει προοπτικές ανέλιξης και προόδου για όλη την ανθρωπότητα.

Πολιτική ατζέντα 14.3.12

«Οι γειτόνισσες» του Νικόλαου Γύζη (περί το 1880)

Τα δύο διλήμματα

Του Χρ. Μαχαίρα, ΕΘΝΟΣ, 12.3.12

Στην εκκλησιαστική παράδοση η σωτηρία δεν είναι συνυφασμένη πάντοτε με την ευημερία. Το αντίθετο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το επί της γης μαρτύριο θεωρείται πρόκριμα για τη λύτρωση των ουρανών.

Στην πεζή καθημερινότητα της κρίσης, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά: Ελλείψει Δευτέρας Παρουσίας, σωτηρία σημαίνει έξοδος από την καταχνιά της ύφεσης σε χρόνο προβλέψιμο ή, εν πάση περιπτώσει, ορατό, και με τρόπο που θα τερματίζει το διαρκές μαρτύριο της κοινωνίας.