Ο μετέωρος παιδαγωγικός ρόλος των γονέων

Του Νίκου Τσούλια

Εθισμένοι από την κρατούσα κουλτούρα να αναγάγουμε το καθετί στο επίπεδο του πολιτικού λόγου και δη του γενικού πολιτικού λόγου, παραλείπουμε συχνά το επιμέρους, που όμως είναι συγκεκριμένο και ουσιαστικό. Ο κίνδυνος – κατά τη γνώμη μου – δεν ελλοχεύει τόσο σε κάποια μικρο – κοινωνιολογική θεώρηση των εκπαιδευτικών πραγμάτων, όσο στον αφαιρετικό και αόριστο λόγο, όπου ο βερμπαλισμός και η κενολογία σηκώνουν μπουχό για να τραβήξουν την προσοχή, αλλά δεν δίνουν και κανένα συγκεκριμένο σχήμα άποψης και πρότασης.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ

Κική Δημουλά

[Η φωτογραφία είναι από:
www.translatum.gr]

Σοῦ εἶπα:
– Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
– Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.