Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος

του Τάσου Λειβαδίτη

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ’ τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου θα ‘ ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα ‘ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.

Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς .
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!

17 Νοέμβρη 1973

Του Νίκου Τσούλια

17 Νοέμβρη 1973. Ημερομηνία σύμβολο. Σηματωρός της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας. «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία»: σύνθημα αγώνα εκατομμυρίων πολιτών, δημοκρατικό και προοδευτικό αίτημα γενιών και γενιών, η ψυχή της μεταπολιτευτικής περιόδου που ταυτίζεται με τη μεγαλύτερη σε διάρκεια περίοδο ομαλού κοινοβουλευτικού βίου και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη χώρα μας.

17 Νοέμβρη 1973. Ημέρα αντίστασης στην ξενοκίνητη δικτατορία, ημέρα ελευθερίας και θυσίας – θυσίας ζωής. Ημέρα πάλης της νεολαίας και του λαού για ανεξαρτησία, για λαϊκή κυριαρχία, για δημοκρατία. Ημέρα που ξαναγέννησε την ελπίδα ότι οι λαοί μπορούν να καθορίζουν το μέλλον τους, μπορούν να γράφουν την ιστορία τους, μπορούν να αγωνίζονται και να κατακτούν το ύψιστο ιδανικό της ελευθερίας.

17 Νοέμβρη 1973. «Ήμουνα και εγώ εκεί». Καμαρώναμε για τη συμμετοχή μας. Ντρεπόμαστε για την ολιγωρία μας και για την απουσία μας. Το “γεγονός” απομάκρυνε οριστικά το μεγαλείο από την αισχύνη. Το γεγονός έθρεφε και θρέφει της ψυχής το σκίρτημα για ανάταση του ανθρώπινου πνεύματος, για ανάταση του ανθρώπου.

17 Νοέμβρη 1973. Η ορμή της ιστορίας που πολέμησε τη χούντα των φυλακών και των διώξεων, τη χούντα που στέρησε από τη χώρα μας τη δημοκρατική πρόοδο και την κοινωνική ανέλιξη, τη χούντα που έφερε τον κατακτητή στην Κύπρο, την ματωμένη ακόμα και σήμερα Κύπρο, την Κύπρο με τα κατεχόμενα εδάφη, με τους νεκρούς, με τους αγνοούμενους, με τους εγκλωβισμένους.

17 Νοέμβρη 1973. Η μνήμη είναι ζωντανή, γιατί ποτέ η «στιγμή» αυτή δεν έπαψε να φωτίζει τη σκέψη μας, την αγωνία μας, τον αγώνα μας. Και αν σήμερα βρέθηκαν πρόσωπα ακροδεξιάς ιδεολογίας σε θεσμικές κυβερνητικές θέσεις, είναι πολιτικό έκτρωμα που σύντομα θα εξαλειφθεί.

17 Νοέμβρη 1973. Ημέρα που εξυφαίνει το νήμα των μεγάλων αγώνων του ελληνικού λαού. Ημέρα που κατακτάς το νόημα της ζωής, που νιώθεις υποκείμενο της ιστορίας, που νιώθεις το εγώ μέσα από το εμείς, ημέρα που η συλλογική δράση γίνεται ομορφιά της ζωής.

17 Νοέμβρη 1973. Καμιά μεταμοντέρνα εκδοχή δε θα αποδομήσει την ιστορικότητά της και το μεγαλείο της. Κάθε χρόνο σταθερά και αταλάντευτα διαδηλώνουμε τη ζωντάνια και τη δράση αυτού του μεγαλειώδους αγώνα. Οι διάφοροι πρόθυμοι καλοθελητές που προσπαθούν να απο – ενοχοποιήσουν τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και την παρακμή του πολιτικού συστήματος δεν μπορούν να απομειώσουν – ούτε κατ’ ελάχιστο – την ιδεολογική δυναμική της, την αξιακή ακτινοβολία της.
Το “άστρο του Πολυτεχνείου” φωτίζει για πάντα. 

17 Νοέμβρη 1973. Το συλλογικό μας όραμα. Ημέρα σύμβολο για μόρφωση και δημόσια δωρεάν παιδεία σε όλους τους νέους και τις νέες, για εργασία σε όλους, για κοινωνικά δικαιώματα, για ελευθερία και δημοκρατία.

 

Επιλεγμένα εκπαιδευτικά άρθρα 17.11.11

ΦΑΖΛ ΧΑΣΑΝ ΑΜΠΕΝΤ

Η παιδεία εναντίον
της φτώχειας

Του Γιώργου Αγγελόπουλου,
ΤΑ ΝΕΑ, 10.11.11

«Με καθοδηγεί το ιδανικό ενός κόσμου απελευθερωμένου απ’ όλες τις μορφές εκμετάλλευσης και διακρίσεων. Η παιδεία είναι η απάντηση στην αναζήτηση αυτή», λέει ο σερ Φαζλ Χάσαν Αμπεντ, ο οποίος τιμήθηκε αυτόν τον μήνα μ’ ένα βραβείο που θεωρείται αντίστοιχο ενός Νομπέλ για την εκπαίδευση. Η παιδεία είναι εξίσου προτεραιότητα για τις πιο πλούσιες χώρες, όπως και για τις φτωχότερες, προσθέτει: «Ενα παιδί που γεννιέται σ’ ένα φτωχό νοικοκυριό έχει λιγότερες πιθανότητες να πάει στο πανεπιστήμιο απ’ όσες ένα παιδί που γεννιέται σε ένα πλούσιο νοικοκυριό, και αυτό ισχύει σε όλες σχεδόν τις κοινωνίες. Πώς λοιπόν θα άρουμε αυτή την ανισότητα; Κάθε παιδί πρέπει να έχει την ίδια ευκαιρία».