Ποιες είναι οι αξίες μας;

του Νίκου Τσούλια

(ως προέδρου της ΟΛΜΕ, από το βιβλίο: “Σε πρώτο πρόσωπο”)

Ο τίτλος αυτού του άρθρου δεν είναι καθόλου προσχηματικός ή συμβολικός. Θέλω να τονίσω εξαρχής ότι το σύστημα αξιών του εκπαιδευτικού μας συστήματος βρίσκεται σε αντίθεση με το αντίστοιχο κυρίαρχο σύστημα αξιών της κοινωνικής μας διάρθρωσης. Βεβαίως η αντίθεση αυτή λίγο – πολύ είναι γνωστή. Ωστόσο δεν έχουν γίνει διεξοδικές μελέτες και αναλύσεις για τις επιπτώσεις που προκαλεί αυτή η αντίθεση στο όλο «παράδειγμα» της διαπαιδαγώγησης. Αγχωμένοι άλλωστε από την ανάγκη μετάδοσης όλο και περισσότερων γνώσεων στους νέους μέσω της εκπαίδευσης, δύσκολα εντρυφούμε στους βασικούς στόχους της αγωγής: πεδίο αξιών, είδωλο πολίτη, μορφή ανθρώπου.

Εκπαιδευτικά ντοκουμέντα 1

Του Ν. Χατζιδάκη (1914),

Μια ματιά στα μαθηματικά βιβλία των γυμνασίων μας,

(Δελτίο του Εκπαιδευτικού Ομίλου, αρ. 1-4, τ. 4)

Ήμουνα πέρσι κριτής για τα μαθηματικά βιβλία στο διαγωνισμό που κάνει το κράτος.

Τα βιβλία του κ. Ρηγοπούλου – και η Γεωμετρία και η Άλγεβρα – κάθε άλλο παρά υπόδειγμα καθαρεύουσας «ομαλής» και «εύκολης» – και το χειρότερο δεν είναι ούτε καν καθαρεύουσα αυστηρή, «αρχαΐζουσα», όμως σωστή τέλος πάντων.

Δυναμική η αυταξία της συλλογικής δράσης

Του Νίκου Τσούλια (ως προέδρου της ΟΛΜΕ)

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, 17.5.2001

Σήμερα οι εξελίξεις επιτάσσουν μια νέα κουλτούρα, έναν νέο τρόπο δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος. α) Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και του εμπορίου αναδιατάσσει την άσκηση της πολιτικής και τη συγκρότηση των συλλογικών μορφών αντιπροσώπευσης. β) Η προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη δημιουργία κοινού εργασιακού χώρου και αλληλοσυσχέτισης επαγγελματικών δικαιωμάτων, δημιουργεί ισχυρές οσμώσεις και συνδεσμώσεις στις εθνικές εκφράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος πέραν των παραδοσιακών συνευρέσεων. γ) Η τεχνολογική εξέλιξη έχει διεθνοποιημένο χαρακτήρα και επηρεάζει ένα τμήμα του όλου πολιτισμικού εποικοδομήματος, ενώ μέρος της επιστημονικής έρευνας και της γνώσης είναι κοινό για τις περισσότερες χώρες του πλανήτη.

Ἂν δὲν μοῦ ῾δινες ποίηση Κύριε

Νικηφόρου Βρεττάκου

Ἂν δὲ μοῦ ῾δινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θἄχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θἆταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.