Απόγευμα

Γιάννης Ρίτσος

[Από τη σειρά Παρενθέσεις (1946-1947)]

Το απόγευμα είναι όλο πεσμένους σουβάδες, μαύρες πέτρες, ξερά αγκάθια.
Το απόγευμα έχει ένα δύσκολο χρώμα από παλιά βήματα που μείναν στη μέση
από παλιά πιθάρια θαμμένα στην αυλή, και πάνω τους η κούραση και το χορτάρι.
Δυο σκοτωμένοι, πέντε σκοτωμένοι, δώδεκα -πόσοι και πόσοι.
Κάθε ώρα έχει το σκοτωμένο της. Πίσω απ’ τα παράθυρα
στέκουν αυτοί που λείπουν και το σταμνί με το νερό που δεν ήπιαν.
Κι αυτό το αστέρι που έπεσε στην άκρη τής βραδιάς
είναι σαν το κομμένο αυτί που δεν ακούει τριζόνια
που δεν ακούει τις δικαιολογίες μας -δεν καταδέχεται
ν’ ακούσει τα τραγούδια μας- μονάχο, μονάχο,
μονάχο, αποκομμένο, αδιάφορο για καταδίκη ή για δικαίωση.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα [Β’ Τόμος] (1978)

Ο διαρκής πόθος του διαβάσματος

Του Νίκου Τσούλια

• Έπαιρνα το βιβλίο κοντά όταν πήγαινα να μαζέψω τα ζώα, προς το τέλος της ημέρας μέχρι να πέσει ο ήλιος καταλάγιαζαν και τα ζώα εκείνες τις στιγμές και διάβαζα περπατώντας, λέγοντας απ’ έξω την ιστορία, γράφοντας τη μαθηματική εξίσωση στην άκρη του δρόμου με ένα ξύλο, έβγαινε η απόδειξη πιο εύκολα απ’ ό,τι στο μυαλό, περίμεναν και οι άλλοι μαθητές στο σχολείο πριν χτυπήσει το κουδούνι για να διασταυρώσουν το δικό τους αποτέλεσμα.

Η άνοιξη του πολλαπλού βιβλίου

του Νίκου Τσούλια

(ως προέδρου της ΟΛΜΕ)

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 7.2.01                                       

Στις σημερινές εποχές των κοινωνιών της μάθησης και της ταχείας επιστημονικής ανέλιξης, όλες οι αναπτυγμένες χώρες αναπτύσσουν νέες εκπαιδευτικές πολιτικές στα σχολικά συστήματά τους για να μπορούν να συνδιαμορφώνουν τις οικονομικές και πολιτισμικές εξελίξεις. Σε ένα τέτοιο διαρκώς διαστελλόμενο μορφωτικό στερέωμα αναδύονται οι αντιλήψεις : α) της δια βίου μάθησης, β) της ισχυρής φιλαναγνωσιακής και βιβλιοφιλικής κουλτούρας, γ) της τέχνης να μαθαίνουμε τους νέους να μαθαίνουν μόνοι τους, δ) της ευθύνης του σχολείου να οργανώνει και την εξωσχολική γνώση και ε) της καλλιέργειας της πολλαπλής πρόσβασης στη γνώση.