Πολιτική και παιδαγωγική

Του Νίκου Τσούλια

ΤΟ ΑΡΘΡΟ 28.2.10

Ουδόλως αναρωτιόμαστε πώς και κατά πόσο επιδρά το πολιτικό κλίμα στην εκπαιδευτική – παιδαγωγική λειτουργία των σχολείων και στην κοινωνικο- ηθική διαμόρφωση των νέων. Πολλές αναλύσεις αναλώνονται για τις επιπτώσεις της πολιτικής ατμόσφαιρας στην οικονομία και στην ψυχολογία της αγοράς, αλλά καμιά μνεία δεν γίνεται στο πώς προσλαμβάνουν οι νέοι μας το γενικό αξιακό σύστημα και σε αυτό οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, η αδυναμία να ερμηνεύσουμε τα «Δεκεμβριανά του 2008».

Πολιτική και γνώση

Του Νίκου Τσούλια

ΤΟ ΑΡΘΡΟ 19.9.10

Όταν, ως πρόεδρος της Ο.Λ.Μ.Ε. (1996 – 2003), πήγαινα στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής για θέματα εκπαίδευσης, πάντα έφευγα με μια μεγάλη απορία: «Είναι δυνατόν, οι εκπρόσωποι του Έθνους να μην έχουν μια βασική αντίληψη για τα εκπαιδευτικά πράγματα της χώρας;»[1]. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να ζητήσει εξειδικευμένη γνώση ή τεκμηρίωση μιας θέσης σε επιμέρους ζητήματα του σχολείου ή σε όλα τα ζητήματα με τα οποία εξ υποχρεώσεως θα ασχοληθεί ο αντιπρόσωπος του λαού. Αλλά όταν βασιλεύει στους βουλευτές η άγνοια και ακόμη περισσότερο η άγνοια που λογίζεται ως γνώση, πώς θα νομοθετήσουν; πώς θα διαμορφώσουν το θεσμικό χάρτη της εκπαίδευσης; πώς θα προάγουν την πρόοδο της χώρας[2];

Εθνικό απολυτήριο ή διαρκείς παλινωδίες;

Του Νίκου Τσούλια

ΤΟ ΑΡΘΡΟ, 22/11/09

Για μια κατ’ αρχήν προσέγγιση του θέματός μας θα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα εξής στοιχεία: α) Το σύστημα δεν μπορεί για λόγους ουσιαστικούς να μεταφερθεί στα Α.Ε.Ι. και στα Α.Τ.Ε.Ι. β) Το περιεχόμενο των εξετάσεων δεν μπορεί παρά να εδράζεται επί του μαθησιακού περιεχομένου του λυκείου και της Τεχνικής και Επαγγελματικής εκπαίδευσης. γ) Θα υπάρχουν κάποιου είδους αξιόπιστες αντικειμενικές εξετάσεις.

Δύο μήνες εξετάσεις;

Του Νίκου Τσούλια

ΤΟ ΑΡΘΡΟ 15.5.11

Πώς καταφέρνουμε τελικά να λειτουργούμε ανορθολογικά ακόμα και στα πιο εύκολα ζητήματα; Ελλάδα, 2011: η χώρα σε κρίση, ο παγκόσμιος οικονομικός ανταγωνισμός έχει πάρει μορφή πολέμου και το χρηματιστηριακό κερδοσκοπικό κεφάλαιο αλωνίζει χώρες και λαούς χωρίς η σφαίρα της πολιτικής, σε διεθνές και σε εθνικό επίπεδο και αποικισμένη όσο ποτέ άλλοτε από τα οικονομικά κέντρα εξουσίας, να μπορεί καθορίσει έστω κάποιους στοιχειώδεις κανόνες λειτουργίας των σύγχρονων κοινωνιών.